tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post2730106579102420503..comments2024-02-29T20:31:46.347+02:00Comments on Άννα Αγγελοπούλου: Σπίτια στο όνειρο. Πίνακες του Μιχάλη Οικονόμου και ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη και του Γιώργου ΣεφέρηΑννα Αγγελοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-18839506627619670472015-07-12T18:44:25.729+03:002015-07-12T18:44:25.729+03:00"H γειτονιά των καταφρονεμένων" εἰναι πρ..."H γειτονιά των καταφρονεμένων" εἰναι πράγματι πολύ ποιητική ταινία. Το ποίημα του Ρίλκε μου ήταν γνωστό, όχι όμως του Αλεξάκη. .<br />Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για την καίρια ποιητική παρέμβαση.<br />Καλή συνέχεια της Κυριακής!Αννα Αγγελοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-61899119992881436502015-07-12T16:01:28.831+03:002015-07-12T16:01:28.831+03:00Οι ονειρικοί πίνακες με τα αχνά χρώματα σαν σε αχλ...Οι ονειρικοί πίνακες με τα αχνά χρώματα σαν σε αχλύ μου θύμισαν τη "Γειτονιά των Καταφρονεμένων” (Do Desu Ka Den) του Ακίρα Κουροσάβα.<br />Ανάμεσα στους κατοίκους μιας άθλιας παραγκούπολης ζει ένα παιδί που φροντίζει τον ρακοσυλλέκτη πατέρα του και τον συνοδεύει στις φαντασιώσεις του για έναν ιδανικό κόσμο με σπίτια σε ονειρικά χρώματα. <br />Η ταινία από μόνη της είναι ένα υποβλητικό εικαστικό σύμπαν, λες και κάθε πλάνο της είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Κάπως σαν τους πίνακες της ανάρτησης.<br /><br />"Το σπίτι κοντά στη θάλασσα" του Σεφέρη είναι καθηλωτικά εξαιρετικό και πολύ τρυφερό το ταπεινό σπιτάκι του Καρυωτάκη.<br />Ο Ρίλκε όμως είναι κι αυτός σε αρμονία με το πνεύμα της ανάρτησης. Και της ταινίας.<br /><br />[ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ]<br /><br />Το σπίτι μου είναι ανάμεσα μέρας κι’ ονείρου<br />που τα παιδιά, ζεστά απ’ το τρέξιμο, κοιμούνται,<br />που κάθονται οι γονείς το βράδι, και τα τζάκια<br />λαμποκοπούνε και την κάμαρα φωτίζουν.<br /><br />Το σπίτι μου είναι ανάμεσα μέρας κι’ ονείρου<br />που καθαρά τα βραδινά σήμαντρα ηχούνε,<br />και, αμήχανα, από τον αντίλαλο, κορίτσια,<br />κουρασμένα ακουμπούν στων πηγαδιών τα χείλια.<br /><br />Κ’ έχω, πιο αγαπημένο δέντρο μου, κάποια φιλύρα·<br />κι’ όλα τα καλοκαίρια, που σιωπούν εντός της,<br />στα χείλια της κλαδιά σαλεύουνε πάλι και πάλι,<br />κι’ αγρυπνούν πάλι ανάμεσα μέρας κι’ ονείρου.<br /><br />RAINER MARIA RILKE, Μετάφραση: Άρης Δικταίος.<br />Από το βιβλίο: Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Εκλογή από το ποιητικό του έργο», μετάφραση Άρης Δικταίος, Κάδμος, Αθήνα 1957, σελ. 30.<br /><br /><br /><br />Έλα που μου αρέσει όμως πολύ και ο Αλεξάκης...<br /><br /><br /><br /> Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν<br /> <br />Κανείς δεν ξέρει πού<br />κοιτούν<br />τα σπίτια<br /><br />μέσ' από τ' ανοιχτά παράθυρά τους<br />σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν<br />φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο<br /><br />Τα βράδια<br />κλείνουν πια τα βλέφαρά τους<br />βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους<br />νιώθουν κι αυτά το σώμα τους<br />ακούνε<br />τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν<br /><br />μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν<br />ψίθυροι των νερών<br />φωνές τού ανέμου<br /><br />Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους<br />όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν<br />ο χρόνος τους ακινητεί<br />το παρελθόν τους και το μέλλον τους<br />χωρούν<br />μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους<br /><br />Όμως<br />πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα<br />σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι<br />σπάζουν τα κόκαλά τους απ' το βάρος<br /><br />και ξαφνικά<br />μια νύχτα<br />καταρρέουν<br />μ' ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει<br /><br />Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)<br /><br /><br /><br /><br /><br />Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com