tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post6175646679089880497..comments2024-02-29T20:31:46.347+02:00Comments on Άννα Αγγελοπούλου: Μητέρα και παιδί στη ζωγραφική. Εικόνες αγάπης και τρυφερότηταςΑννα Αγγελοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-70119109434856711982016-05-09T00:57:45.311+03:002016-05-09T00:57:45.311+03:00Πολύ συγκινητικό και τρυφερό!Πολύ συγκινητικό και τρυφερό!Αννα Αγγελοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-27514838568529620052016-05-07T09:53:11.861+03:002016-05-07T09:53:11.861+03:00Από τις τελευταίες μου ...ανακαλύψεις αυτό το εξαι...Από τις τελευταίες μου ...ανακαλύψεις αυτό το εξαιρετικό ποίημα.<br /><br /><br /><br />Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ<br /><br /> Στη μητέρα μου Κατερίνα<br /><br />«Χαίρομαι που είσαι κοντά στη θάλασσα που σ’ αρέσει».<br />Τι μου είπε σήμερα η μάνα μου; Τι μου είπε η γυναίκα;<br />Άκουσα απ’ το τηλέφωνο μια απ’ τις φράσεις που μ’ αγγίξανε<br /> περισσότερο.<br />Αυτό το πλάσμα που με δυσκολία αυτοεξυπηρετείται,<br />αυτή η αγράμματη γυναίκα, χαίρονταν για λογαριασμό μου.<br />Μα πόση μάνα κρύβει ακόμη μέσα της;<br />Ξαφνικά ένιωσα τόσο ταπεινός, τόσο μικρός…<br />Όλες οι στερήσεις της, οι πόνοι της, η αυταπάρνησή της,<br />η καρτερία της, τα ξενύχτια της, οι προσευχές της,<br />η ταπεινοσύνη της, οι χαρές της και ό,τι τις προκάλεσε,<br />οι πίκρες της μαζί μ’ αυτές που της έδωσα,<br />ζωντάνεψαν μπροστά μου χαμογελώντας μου ευγενικά. Κι ένιωσα<br />σαν σε προς τιμή μου δεξίωση των πιο όμορφων αριστοκρατισσών<br /> του κόσμου<br />ή στο κέντρο ενός εξαίσιου νωχελικού νεραϊδοχορού.<br />Κι αγάπησα<br />την αγραμματοσύνη της,<br />το κόκκινο μισοκουρελιασμένο παλτό που κράτησε<br />για να της θυμίζει ό,τι πιο όμορφο πρωτοφόρεσε μικρούλα,<br />τα κέικ που ’φτιαχνε στα γενέθλιά μου,<br />τα κεριά που άναβε για τους προγόνους μας και για βοήθειά μας,<br />τη θάλασσα και το βουνό που με πήγαινε,<br />το ξεμάτιασμά της και τα ιαματικά της χέρια,<br />τα παιχνίδια και τα γλυκά που μου αγόραζε<br />ακόμα και εις βάρος κάποιων άλλων πιο χρειαζούμενων…<br />Κι αν όλοι βλέπουν πια μια Lady Grottesco,<br />εγώ βλέπω μια κυρία του Τισιανού ή του Μικελάντζελο.<br /><br />Σάμπως τι είναι η ομορφιά, η ευτυχία και η μητρότητα;<br />(Μέσα σε δυο χούφτες, ενοχλητικά για μας, ξερόκλαδα<br />οι δεκοχτούρες ανατρέφουν σερί τους νεοσσούς τους).<br />Και να που η αγραμματοσύνη διδάσκει, οι ευχές βοηθούν,<br />το χαμόγελο παρηγορεί και, με φτωχές ασύντακτες λέξεις<br />βουτηγμένες στην υπομονή, μπορούν να γραφτούν βιβλία αξιώσεων.<br /><br />Όλη μέρα τη μάνα μου σκεφτόμουν. Την ομορφιά και το μεγαλείο<br />που κρύβει μέσα της μια γυναίκα, στη μάνα θα τα ατενίσεις·<br />στη δική σου μάνα.<br /><br />Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, Χαλκιδική, 26-6-2006<br />(Από την ενότητα «Το καρέ της ντάμας», του βιβλίου «Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ», ARS POETICA 2012)<br />Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com