tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post6854376922881740197..comments2024-02-29T20:31:46.347+02:00Comments on Άννα Αγγελοπούλου: Το καράβι στην ποίηση και τη ζωγραφική. Ταξιδεύοντας στο όνειρο με το "Μεθυσμένο Καράβι" του Αρθούρου Ρεμπώ και τις θαλασσογραφίες του Κωνσταντίνου Βολανάκη και του Ιωάννη ΑλταμούραΑννα Αγγελοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-1673705685362710812016-06-17T19:49:48.292+03:002016-06-17T19:49:48.292+03:00Πολύ πολύ πολύ ατμοσφαιρικό! Υπέροχες εικόνες...Πολύ πολύ πολύ ατμοσφαιρικό! Υπέροχες εικόνες...Αννα Αγγελοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-33645081790608432012016-06-17T19:04:53.540+03:002016-06-17T19:04:53.540+03:00Κι εγώ προτιμώ τη μετάφραση του Μπάρα από την έμμε...Κι εγώ προτιμώ τη μετάφραση του Μπάρα από την έμμετρη εκδοχή του Καίσαρα Εμμανουήλ. Αγαπώ τον Καίσαρα Εμμανουήλ -και όλους τους άδοξους ποιητές- και θυμήθηκα αυτό το εξαίσιο ποίημά του:<br /><br />Νυχτερινή Φαντασίωση<br />Νύχθ' υπό λυγαίαν<br /> ΑΠΟΛΛ. ΡΟΔ.<br /><br />Ω! νάτο πάλι αυτό το ισχνό, φασματικό καράβι!<br />Βουβό, όπως πάντα, στα νεκρά νερά κυλάει απόψε,<br />ίσκιος θολός που εγέννησε μια νύχτα εβένινη, όταν<br />πίσσα και θειάφι η Τρικυμία μέσα στα χάη ξερνούσε.<br /><br />Πέρα απ' τα βάθη ερεβικών ξεκίνησε οριζόντων.<br />Στην πρύμη του, όπου ορθώνεται, όρνεο πανάρχαιο, <br /> ο Χάρος,<br />μια μαύρη κι ανεμόδαρτη παντιέρα είναι στημένη<br />από τα νέφη της Νοτιάς τα θυελλικά υφασμένη.<br /><br />Οι φύλακες, που εξόριστοι σ' έρημους φάρους ζούνε,<br />βουβοί το βλέπουν, μες στο δέος των παγωμένων πόλων,<br />να πλέει, τεράστιο φάντασμα, ενώ ένα φως γαλάζιο<br />πένθιμα αυγάζει ως σπαραγμένη ελπίδα στον ιστό του. <br /><br />Το άρμενο αυτό δε λίκνισαν του αρχιπελάγους οι αύρες<br />κι ούτε οι φαιδροί των αλμπατρός κρωγμοί σ' αυτό <br /> εμηνύσαν<br />πως κάτω απ' τα σαπφείρινα των παραλλήλων τόξα,<br />καθώς αργά πέφτει η ζεστή, βαλσαμική αμφιλύκη,<br /><br />σα μια γυναίκα ερωτική δίνεται αβρά το κύμα<br />μες στην αγκάλη ειρηνικών κι ευωδιασμένων κόλπων:<br />πάνω από θάλασσες στυγνές τα μαύρα ιστία του ορθρίζαν,<br />καθώς πικρές κι ανήμερες μελλοθανάτων σκέψεις.<br /><br />Μες στους ατμούς της γαλανής κι απατηλής ομίχλης<br />οι πόλοι αλλάζαν κι έπαιρναν μια νέα τεράτινη όψη:<br />εκεί ήλιοι ωχροί, στις παναρχαίες τροχιές τους παγωμένοι,<br />λάμπαν στους άδειους ουρανούς σαν κρύα, φασμάτινα <br /> άνθη.<br /><br />Είδε νησιά μυστηριακά από σκοτεινό βασάλτη<br />κάτω απ' την πύρινη βροχή να θάβονται ηφαιστείων,<br />και μ' ένα βούισμα, σα ν' αχούν σήμαντρα υπόγεια πλήθος,<br />στ' άναστρα βάθη να κυλούν των ωκεανείων αβύσσων!<br /><br />Στο πέρασμά του εκήδευε τους αυλωδούς ανέμους:<br />Αν κάτι εστέναζε πικρά στις αχερούσιες νύχτες,<br />δεν ήταν ο άνεμος: οι ωχρές ψυχές των ναυαγών του<br />στην πένθιμη άρπα ολόλυζαν των σκοτεινών ιστών του.<br /><br />Το άρμενο αυτό δεν άραξε σε ειρηνικό λιμάνι<br />(η Ειρήνη απάνω του έφευγε σαν τρομαγμένη αλκυόνα!)<br />Προαιώνιο φάσμα αλητικό, οιωνός στυγνών θανάτων,<br />αδιάφορο είδε να γερνούν ήλιοι, ουρανοί και πόντοι.<br /><br />Και πλέει, και πλέει αυτό το ισχνό κι εφιαλτικό καράβι.<br />Μόνοι του σύντροφοι, ουραγοί πιστοί των ταξιδιών του,<br />κάτι πουλιά φασματικά το ακολουθάνε πάντα–<br />μια συνοδεία από φέρετρα μετέωρα δίχως στάση!<br /><br />Εμμανουήλ Kαίσαρ, (Ποιήματα, Eρμής 2001)<br /><br />Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com