tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post1468564389475220120..comments2024-02-29T20:31:46.347+02:00Comments on Άννα Αγγελοπούλου: Η αμυγδαλιά στην ποίηση και τη ζωγραφική. Αννα Αγγελοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-44527083841822420322016-04-17T13:49:40.487+03:002016-04-17T13:49:40.487+03:00Πολύ όμορφο το ποίημα του Αλεξάκη. Τρυφερό και συγ...Πολύ όμορφο το ποίημα του Αλεξάκη. Τρυφερό και συγκινητικό!<br />Καλή συνέχεια Ανοιξιάτικης Κυριακής!Αννα Αγγελοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/02004837678788835139noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7956032065760603287.post-40574541007061873592016-04-16T10:23:01.466+03:002016-04-16T10:23:01.466+03:00Υπέροχη επιλογή "Η αμυγδαλιά" του Μόντη....Υπέροχη επιλογή "Η αμυγδαλιά" του Μόντη. Τη σκεφτόμουνα κι εγώ.<br />Το πρώτο σχόλιό μου είναι το σονέτο-απάντηση:<br /><br />ΜΙΜΗΣΗ<br /><br />(ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)<br /><br />Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή<br />πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη<br />θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί<br />ένα κλαρί καθένας μας να πάρει<br /><br />Είταν, εκείνη, τόσο ιδανική<br />κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη<br />για να το σώσει, που με μιας εκεί<br />ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….<br /><br />Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι<br />- Σαν τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –<br />κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει<br /><br />Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά<br />που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει<br />η ξέγνοιαστη να νοιώσει, ομορφονιά… <br /><br /> Θέμος Αμούργης<br /><br /><br /><br />Η δική μου επιλογή:<br /><br />Μαρία ή το θαύμα της βροχής<br /><br />Καθώς <br />εγώ<br />τη μυγδαλιά τινάζω<br /><br />πέφτουν τ' αμύγδαλα βροχή<br />κι εσύ<br />πώς λάμπεις<br /><br />μα δε θυμώνεις<br />μόνο<br />με κοιτάζεις<br />και μου χαμογελάς<br />φεγγοβολώντας<br /><br />Κι εγώ<br />τινάζω με <br />μανία το δέντρο<br />και Θε μου σε<br />φοβάμαι και<br />μ' αρέσεις<br /><br />κι όλο βυθίζεσαι στο φως<br />και μέσα<br />στην εκτυφλωτική σου λάμψη<br />σβήνεις<br /><br />Κι εγώ<br />τινάζω κλαίγοντας<br />- γελώντας<br />και κλαίγοντας -<br />το δέντρο<br />και ξυπνώ<br /><br />και πια<br />δεν είναι φως<br />δεν είναι δέντρο<br /><br />μόνο δωμάτιο γκρίζο<br />βουρκωμένο<br />και βρέχει<br />βρέχει<br />και <br />δεν είσαι<br /><br />κανείς δεν είναι πια<br />και με σκεπάζουν<br />άγρια θολά νερά<br /><br />νερά<br />και χρόνια<br /><br />Ορέστης Αλεξάκης, Ο ληξίαρχος (1989) <br /><br /><br />Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com