Ο τροχονόμος του Λευκού Πύργου

Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία. Είναι βέβαια μία εξιδανικευμένη εικόνα της Θεσσαλονίκης, της δεκαετίας του 1950, μιας πραγματικά σκληρής εποχής για την πόλη και όλη την Ελλάδα. Δίκες, εκτελέσεις και θάνατος, εξορίες, φόβος, πόνος, μίσος... Την ίδια εποχή δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι στην πόλη υπήρχαν και οι φυλακές του Γεντί Κουλέ (Επταπυργίου). Όμως, για αυτά θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Την ίδια εποχή οι γονείς μου ήταν νέοι, πολύ νέοι,  και ονειρεύονταν... Ακόμα οι δρόμοι τους δεν είχαν συναντηθεί, αν και θα είχαν περάσει από το σημείο που απεικονίζει η φωτογραφία.

Η φωτογραφία μας, λοιπόν,  έχει κάτι το λυρικό.  Συμφωνείτε;  Έχει μια καθαρότητα και διαύγεια, αισιοδοξία για το μέλλον. Όλα θα πάνε καλά. Βρισκόμαστε σ' ένα σταυροδρόμι. Υπάρχει κάποιος να δείξει το δρόμο...

'Οπως θα έχετε καταλάβει, μ' αρέσουν οι εξιδανικεύσεις.

Σωκράτης Ιορδανίδης, Ο τροχονόμος του Λευκού Πύργου, περίπου 1950-1958 (Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης) από το φωτογραφικό λεύκωμα Ματιές στην πόλη, Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης στον 20ο αιώνα, επιμέλεια Στ. Καράβατος, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2005.  Από αυτό το λεύκωμα θα σας αφιερώσω και άλλες φωτογραφίες. Η φωτογραφία κυκλοφορεί και σε κάρτα. Την είχα βρει στο Μουσείο.
Για το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, βλ. http://www.thmphoto.gr/index.asp