Ποιήματα του Λάμπρου Πορφύρα
Η απόδοση ανθρώπινων αισθημάτων στα στοιχεία της φύσης και η εσωτερική επικοινωνία του ποιητικού υποκειμένου με τη φύση είναι χαρακτηριστικό της ποίησης του Λάμπρου Πορφύρα αλλά και της συμβολιστικής ποίησης γενικότερα.
Λάμπρος Πορφύρας, Τα σύννεφα
Αργά, βουβά και μαύρα απόψε βράδυ,
τα σύννεφα στον έρημο ουρανό κυλούνε˙
γλιστρούν και φεύγουν, φεύγουν στο σκοτάδι˙
δε βρέχουνε τον πόνο τους να πούνε.
Αργά, βουβά και μαύρα απόψε το βράδυ.
Άλλα σα στάχτη κι άλλα ωσάν την πίσσα,
σκεπάζουν τα βουνά και πνίγουν τ᾽άστρα,
προσκυνητές θολοί στα ερημοκκλήσα,
και μαύροι καβαλλάρηδες στα κάστρα,
άλλα σα στάχτη κι άλλα ωσάν την πίσσα
Απόψε πάνε, πάνε και γυρίζουν,
σιμά στα κάστρα τ᾽άδεια και χορεύουν,
σιμά στα ερημοκκλήσα και τ᾽αγγίζουν,
κάποια καλά στη νύχτα εκεί γυρεύουν,
κι άποψε πάνε, πάνε και γυρίζουν.
Κάποια καλά, μα ολότελα χαμένα,
μέσα στη νύχτα εκεί και στον αγέρα,
τα σύννεφα, για ιδές τα-ωσάν εμένα-
γυρεύουν, αχ! απόψε πέρα ως πέρα,
κάποια καλά, ολότελα χαμένα...
Από το έργο Σκιές που φεύγουν της ποιητικής συλλογής Σκιές
V. Van Gogh, Χωράφι σιταριού κάτω από συννεφιασμένο ουρανό. 1890. Van Gogh Museum. Amsterdam.
Λάμπρος Πορφύρας, Αγαπώ
Αγαπώ τα κύματα που απαλό μαϊστράλι
τα τραβάει και σέρνονται και σκορπούν μακριά,
τα πανιά στο πέλαγος, όταν ᾽γάλι-αγάλι
κρύβονται στην άκρια του και τα χάνεις πια
Αγαπώ τα κίτρινα φύλλα στον αγέρα,
τους τσιγγάνους πού᾽λυσαν τις φτωχές σκηνές
που κινάν να φύγουνε˙ κι αγαπάω πέρα
τον καπνό που αμίλητος πάνω απ᾽τις ελιές,
Τον καπνό, που αμίλητος πάνω εκεί ολοένα
μόνος κι ολομόναχος έχει βραδιαστεί,
που γυρνάει κι ατάραχος-έτσι ωσάν εμένα-
πάει στη νύχτα πού᾽ρχεται να σιγοσβηστεί...
Από το έργο Φως και Σκιές της ποιητικής συλλογής Σκιές
W. Homer, Σύννεφα. 1890. Spencer Museum of Art. University of Cansas.
Για την ποίηση του Λάμπρου Πορφύρα, βλ. http://annagelopoulou.blogspot.gr/2012/06/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου