Ν. Λαπαθιώτης, Προσωπίδες
Είναι ένα ποίημα του Ν. Λαπαθιώτη με "αποκριάτικο" θέμα. Βέβαια, η "εικόνα" της αποκριάτικης βραδιάς που αποτυπώνει αποπνέει καθαρά ατμόσφαιρα του συμβολισμού.
Βάναμε τις παλιές προσωπίδες, και πάμε, τραγουδώντας,
στο χορό.
Ένας πιερότος σου μιλεί. Γελάς.
Γνέφεις κρυφά σε κάποιον αρλεκίνο. Σου ρίχνει ένα μά-
τσο μενεξέδες.
Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά.
Ένας ιππότης κάτι ψιθυρίζει.
Καθώς περνάμε δίπλα στον μπουφέ, πέφτει μπροστά σου
ένα λευκό ρόδο. Δε μάθαμε ποτέ ποιος το' χει ρίξει...
Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά...
Κάνει ζέστη...πετώ τη μάσκα.
Συ, όμως, δεν τη βγάζεις-τη φορείς.
Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να θέλω,-γεννιέται πάλι, μέσα
μου, μια σκέψη: Νομίζω τη φορούσες από πάντα-νομίζω
δεν την έβγαλες ποτέ!
Η μάσκα που μου κρύβει τη μορφή σου βρίσκεται πιο πο-
λύ μες στην ψυχή σου...
Περιοδικό Μπουκέτο, 16-05-1929.
K. Somov, Κυρία και Πιερότος. 1910. Πινακοθήκη Οδησσού.
Πανέμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι τώρα πως, το κακό με τις μάσκες είναι ότι, θεωρούμε πάντα,
πως τις φορούν οι άλλοι!!
Δεν είναι απίστευτο;
Μια όμορφη Κυριακή σου εύχομαι, αγαπητή Άννα..
Χαίρομαι για το σχόλιο. Ανταποδίδω την ευχή για την Κυριακή. Εδώ βρέχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή