Σήμερα, προτού φύγω, προσπάθησα να τακτοποιήσω τα συρτάρια μου…να βάλω σε τάξη την αταξία του σπιτιού μου…και όταν δεν τελείωσα (ποτέ δεν τελειώνω την "τακτοποίηση"), θυμήθηκα ότι είναι ακόμα Άνοιξη και το ποίημα της Κικής Δημουλά Ανάσκελος Χρόνος.
Κική Δημουλά, Ανάσκελος χρόνος
Χαμομηλάκι και γρασίδι
στα μέσα και στα έξω χώματα
χλόη χαιρετιστική
χρησμός εξαπλώσεως
πρασινομαντεία.
Μεγάλη η προσφορά της ανανθίσεως
και μοιάζει εύκολη η υπόθεση
το τύλιγμα της γύμνιας.
Τι πανικό η τόση άνθιση
μη και δεν βρει στα δέντρα θέση.
Χαμομήλια, γρασίδι κι αγριολούλουδα
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του όρκου-μην πατάτε τους όρκους.
Τεράστια κύματα αγρών
έρχονται από τα βάθη της υπαίθρου
βουλιάζουν κρινάκια
λεμονανθοί αναφαίνονται,
μονοχοανθοί,
παλμώδης διάπλους Απριλίου.
Το κόκκινο της παπαρούνας
φάρος που αναβοσβήνει.
Τεράστια κύματα αγρών
έρχονται από τα πελάγη της υπαίθρου.
Κλ. Μονέ, Λιβάδι με παπαρούνες, 1890. Μουσείο Ερμιτάζ. Αγ. Πετρούπολη.
Κι από τα βάθη του καιρού έρχονται
και σκάνε χαμομηλια, γρασίδι, μοναχοανθοί
στα συρτάρια μου, αγριολούλουδα
στ' αγριοσυρτάρια μου.
Χαρά θεού τα κλειδωμένα εκεί μέσα πράγματα
ανταλλαγμένα, ανταλλάγματα κι αλλαγμένα
θυμητικών φτεροκοπήματα
σύρσιμο προσφωνήσεων εκεί μέσα
ψίθυροι ψίθυροι: ψιμύθια της σιωπής
της αγριοσιωπής,
μαύρο βλαστάρι η μελάνη
των γραμμένων, των ξεγραμμένων, των γραφτών
των αγριογραφτών.
Χρονολογίες μακροπρόσωπες
που νήστεψαν το μέλλον κι άγιασαν
πετάν τα ράσα τους
κι ανθίζουν εγκόσμιο ανάσκελο χρόνο,
χρόνο αγριολούλουδο
αγριοσυρταριών.
Τετράπαχο γρασίδι στα συρτάρια μου
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του πατημένου όρκου
και ρίχνει κάτι ξάπλες
μα κάτι ξάπλες η φωτογραφία σου.
Από την ποιητική συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου" (1981).
C. Pissaro, O κήπος την Άνοιξη, Eragny. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.
Η ποιητική της Δημουλά, εκεί που νόμιζα ότι ήταν ξεκάθαρη, εκεί ταυτόχρονα με μπέρδευε. Όπως και να χει είναι μοναδική στο είδος της :)
ΑπάντησηΔιαγραφή