Χρυσάνθεμα
Το Φθινόπωρο και κυρίως ο Οκτώβριος είναι η εποχή και ο μήνας των χρυσανθέμων.
Τα ανθοπωλεία αυτή την εποχή είναι γεμάτα από μικρές και μεγάλες γλάστρες με χρυσάνθεμα διαφόρων χρωμάτων. Ιδού, λοιπόν, πίνακες του Γάλλου ζωγράφου Henri Fontain Latour (1836-1904) που απεικονίζουν βάζα με χρυσάνθεμα. Όπως θα διαπιστώσετε, έχει ζωγραφίσει πολλά, πάρα πολλά χρυσάνθεμα...
Τα ανθοπωλεία αυτή την εποχή είναι γεμάτα από μικρές και μεγάλες γλάστρες με χρυσάνθεμα διαφόρων χρωμάτων. Ιδού, λοιπόν, πίνακες του Γάλλου ζωγράφου Henri Fontain Latour (1836-1904) που απεικονίζουν βάζα με χρυσάνθεμα. Όπως θα διαπιστώσετε, έχει ζωγραφίσει πολλά, πάρα πολλά χρυσάνθεμα...
Henri Fontain Latour, Χρυσάνθεμα. 1871. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Χρυσάνθεμα. 1871. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Χρυσάνθεμα. 1875. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Λουλούδια, Χρυσάνθεμα. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Λευκά χρυσάνθεμα στο βάζο με λευκά τριαντάφυλλα, ροδάκινα και σταφύλια σε τραπέζι με λευκό τραπεζομάντηλο. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Χρυσάνθεμα. 1877. Ιδιωτική Συλλογή.
Henri Fontain Latour, Βάζο με χρυσάνθεμα. Thyssen Bornemisza Μουσείο. Μαδρίτη.
Henri Fontain Latour, Κίτρινα χρυσάνθεμα. 1879. Μουσεία της Γλασκώβης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα μ' έναν ταιριαστό Λειβαδίτη (επί 2):
Τα ωραία χρυσάνθεμα.
Εκείνη τη νύχτα ήμουν κρυμμένος πίσω από την ντουλάπα,
αλλά γιατί να προβαίνω σε αποκαλύψεις, οι καιροί ήταν δύσκολοι:
επαναστάσεις, διαψεύσεις
κι άλλοτε συμβαίνουν γεγονότα που θυμάσαι ότι τα ξαναέζησες - σε
ποιό όνειρο τάχα ή σε ποιάν άλλη ζωή,
μικρές κάμαρες που περπάτησα πάνω κάτω όλη την απεραντοσύνη
άδειοι μοναχικοί δρόμοι όπου έζησα τις πιο ωραίες μου περιπέτειες
κι όταν κάποτε έρθει η ώρα ν’ απολογηθώ, θα ‘χω μάρτυρες όλους
τους περαστικούς που στάθηκα αμήχανος μπροστά τους
μην έχοντας τι να πω.
Λοιπόν, τι απέγιναν τα ωραία χρυσάνθεμα;
Πού πήγαν οι παλιές μέρες;
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Ώ χρυσάνθεμα των αλλοτινών καιρών, μέρες
που φύγατε για πάντα αφήνοντας μιαν αόριστη ανάμνηση από τόσους πολλούς θανάτους
και λίγο μενεξεδί απ’ το δειλινό. Ώσπου σιγά σιγά λησμόνησα. Είναι η μόνη δικαιοσύνη.
Θυμάσαι όταν ήμαστε παιδιά;
Βλέπαμε μια οπτασία να γυρίζει στο σπίτι, μια μέρα μάλιστα που κατέβηκε τη σκάλα
την ακολουθήσαμε. Όταν γυρίσαμε είχαν περάσει τα χρόνια, το σπίτι μας έπεφτε μικρό
και ξαναφύγαμε. Αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε, πήραμε μέρος σ' εξεγέρσεις
κι άξαφνα ένα πρωί, όταν ξυπνήσαμε, με μια γυναίκα δίπλα μας στο κρύο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, καταλάβαμε
πόσο λίγο είχαμε αγαπήσει τον πλησίον. Η γυναίκα κοιμόταν ακόμα. Πλησίασα στον καθρέφτη και είδα
πως ήμουν πάντα ξένος. Πού να πάω; Ένα τραίνο αντίκρυ στο σταθμό μόλις ξεκινούσε. Έβγαλα το μαντίλι μου και χαιρέτησα.
Κι έκλαψα σα ν' αποχαιρετούσα τη ζωή μου.
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, απόσπασμα από το "Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα"
Αγαπημένος ποιητής ο Λειβαδίτης, Rosa!…Τόσο τρυφερός! Σ' ευχαριστώ για το ποιητικό σχόλιο.
Διαγραφή