Δύο ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη για την άνοιξη
V. Van Gogh, ανθισμένος οπωρώνας. Απρίλιος 1888. Ιδιωτική Συλλογή.
Πολλά από τα ποιήματα του αγαπημένου Γιώργου Σαραντάρη αναφέρονται στην άνοιξη (βλ. annagelopoulou.blogspot.gr/2012/03/blog-post_25.html). Για αυτό, λοιπόν, δύο ακόμα ποιήματά του, τώρα πια που ήλθε ο Απρίλιος, παρά το ότι απόψε πάλι βρέχει…
Γιώργος Σαραντάρης, Οι καιροί της άνοιξης
Οι καιροί της άνοιξης
Οι ασυναγώνιστες πεδιάδες
Όπου η φωτιά μετημφιασμένη σε νερό
Πελεκάει τη χλόη
Οι βαριές σταγόνες της βροχής
Λες που μαντεύουν τον δρόμο της ζωής
Τώρα που έλιωσαν οι παγετώνες
Κι άρχισαν την ομιλία τους με τα πουλιά
οι χορευτές.
V. Van Gogh, Λευκός οπωρώνας. Απρίλιος 1888. Μουσείο Βαν Γκογκ.
en.wikipedia.org/wiki/Flowering_Orchards
http://www.metmuseum.org/collection/the-collection-online/search/436527?rpp=30&pg=1&rndkey=20150401&ft=*&who=Gogh%2c+Vincent+van%24Vincent+van+Gogh&pos=8
Γιώργος Σαραντάρης, Tης άνοιξης ένα δώρο
Ω, πέστε μου της άνοιξης ένα δώρο
Που δεν το ξέρει η καρδιά μου
Πέστε μου να κελαηδήσω
Και οι βρύσες στο σκοτάδι
Αφού είναι νύχτα
Θα στεφανώσουν τη νίκη
Τη μικρή μου νίκη
Ενός αηδονιού τη νίκη.
V. Van Gogh, Ανθισμένος οπωρώνας. 1888. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Ν. Υόρκη.
http://www.metmuseum.org/collection/the-collection-online/search/436527?rpp=30&pg=1&rndkey=20150401&ft=*&who=Gogh%2c+Vincent+van%24Vincent+van+Gogh&pos=8
Πάντα υπέροχος ο Σαραντάρης σε όλα του τα ποιήματα για την άνοιξη. Και γενικώς. Επιτέλους άνοιξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς αφεθούμε λίγο και στις εικόνες του Ρίτσου, και στους συνειρμούς που προκαλούν.
«Άνοιξη» Γιάννης Ρίτσος
Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
- ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάχουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.
(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Κέδρος)
Πραγματικέ υπέροχες εικόνες! Με πρόλαβες. Σχεδίαζα να το αναρτήσω τις επόμενες μέρες. Ας χαρούμε, λοιπόν, την Άνοιξη.
Διαγραφή