Ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και πίνακες ζωγραφικής με θέμα το Φθινόπωρο
Είναι πάρα πολλά τα ποιήματα που έχουν ως θέμα το Φθινόπωρο και την αίσθηση της μελαγχολίας που εκφράζει αυτή η εποχή του χρόνου που μας μας φέρνει πιο κοντά στο Χειμώνα και στο τέλος του χρόνου. Πάρα πολλές είναι και οι απεικονίσεις φθινοπωρινών τοπίων από ζωγράφους διαφόρων εποχών και τεχνοτροπιών.
Σήμερα που τελειώνει ο Νοέμβριος, ας αποχαιρετήσουμε το Φθινόπωρο μ' ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτης και πίνακες ζωγραφικής με φθινοπωρινά θέματα από τους ζωγράφους του Προραφαηλιτικού Κινήματος.
Edward Burne Jones, Φθινόπωρο. 1869-70.
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τραγούδι το φθινόπωρο
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
– κι είναι τα βράδια μόνα.
Elizabeth Adela Stanhope Forbes (1859-1912), To φύλλο. 1897-1898.
Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;
Annie French, Φθινόπωρο. 1904.
Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!
Tom Scott (1854-1927), Φθινοπωρινά Φύλλα. 1902.
Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα…
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;
John Everett Millais (1829-1896), Φθινοπωρινά φύλλα. 1856. Πινακοθήκη Τέχνης και Μουσεία του Μάντσεστερ. Ένας εμβληματικός πίνακας ενός κορυφαίου καλλιτέχνη.
Elizabeth Sonrel (1874-1953), Φθινόπωρο.
http://www.victorianweb.org/painting/millais/paintings/7.html
http://manchesterartgallery.org/collections/search/collection/?id=1892.4
https://en.wikipedia.org/wiki/Autumn_Leaves_(painting)
https://en.wikipedia.org/wiki/%C3%89lisabeth_Sonrel
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει 'ρθει'
μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι
και γύρω δέντρο, ούτε κλαρί χλωρό δε θα βρεθεί
για ένα πουλί, για μια ψυχή, λιμάνι που αράζει.
Και να, το βράδυ κι η βροχή το τζάμι μου χτυπάει
σα μια ερωμένη μου παλιά, μέσα σε τόσες άλλες,
μα είν' η ψυχή μου αισθαντική και ξέρει ν' αγαπάει
κάθε που κλαίει μες στη ζωή και της βροχής τις στάλες.
Κουβέντες μες στη σκοτεινιά, του ανέμου μοιρολόι,
ώρες μεγάλες κι αδειανές και νοσταλγία τόση,
μα, στη γωνιά, καθώς χτυπά τ' αλύπητο ρολόι
θυμίζει τόσα πράματα που τα 'χει πια σκοτώσει.
Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει 'ρθει.
Μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι.
Πώς να μπορέσει μια καρδιά κι αυτή να κρατηθεί
ως τον Απρίλη που θα ρθεί, σαν πάγος που δε σπάζει;
Μήτσος Παπανικολάου, ανθολογία "Ποιητές του Μεσοπολέμου" του Σωτήρη Τριβιζά, Καστανιώτης, 1997
ΥΓ. Καλό Δεκέμβριο με Μήτσο Παπανικολάου, που ήταν φίλοι με το Λαπαθιώτη.
Ευχαριστώ πολύ για το ποίημα του Μήτσου Παπανικολάου. Το είχα ξεχάσει. "Καταραμένοι" και οι δύο ποιητές...Καλό μας Δεκέμβρη!
ΑπάντησηΔιαγραφή