Αγάπες: ένα ποίημα της Μυρτιώτισσας

Μυρτιώτισσα, Αγάπες

Πόσες αγάπες! κι ήταν όλες 

ξεχωριστές.

Άλλες πολύχρωμες σα βιόλες,

άλλες σα γιασεμιά λευκές.

Πόσες αγάπες! κι ήταν όλες

-τι τραγικές!-

κι οι σκοτεινές, κι οι φεγγοβόλες,

κι οι πιο μου απλές.

Με κόπο ανέβαινα τις σκάλες

του παλατιού της ζωής

κι αυτές τριγύρω μου σα στάλες

χινοπωριάτικης βροχής,

αργοκυλούσανε θλιμμένα,

πυρά, βαριά,

κι ως να προσμέναν από μένα 

τη δροσιά.

Μα αν ήταν οι Αγάπες μου όλες

δίχως χαρά,

κι αν όλες μ' έκαψαν σα φλόγες,

πλατιά που μου' δωσαν φτερά!

Κι αν δεν μ' ανοίξανε τη θύρα

του παλατιού,

τα κλειδιά βοήθησαν και πήρα 

του μαγεμένου περιβολιού.

Κι όταν πλανιέμαι στο περβόλι

σα μια σκιά

και το φεγγάρι ντύνει με όλη

μες στα χρυσά,

ξαναπροβάλλουνε θλιμμένα,

κι αργά, μια μια,

κι όλες γυρεύουν από μένα

τη ζωή ξανά...

(Από την ποιητική συλλογή Κίτρινες Φλόγες)

Η Μυρτιώτισσα στο "Όνειρο εαρινής πρωίας" του Ντ' Αννούντσιο σε σκηνοθεσία Χρηστομάνου στο Δημοτικό Θέατρο.