Η αγάπη στην ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος, Η ΑΔΕΛΑΪΣ ΤΩΝ ΥΠΟΦΗΤΩΝ
Το άκρον άωτον της επιστήμης ή της υπερευαισθησίας: η
αγάπη.
Του άκρου άωτου της ευαισθησίας; Πάλε η αγάπη!
Βέβαια, κι' η ατέρμονη προσδοκία, στη ζωή, της έρημης
χαράς.
Βάλε και τα μάτια: μυριάδες μάτια,
σωροί ματιώνε,
άπειρα ζεύγη ματιών,
με τη γοητεία τους, το καθένα,
το χρώμα τους, το βλέμμα τους, τη γλώσσα τους
και το γλωσσάριό τους,
το γέλιο τους, τα δάκρυα και τη θλίψη τους, τον έρωτά τους,
ή και την αδιαφορία τους ακόμη.
Μάτια ορθάνοιχτα, σφαλιχτά, μάτια που κρατούμε κρυφά,
φανερά,
μυστικά, μέσα στα ίδια μας τα μάτια, πάντα, πάντα.
Μάτια γυναικών, πουλιών, παιδιών,
μάτια όπου δεν είδαμε, κι' όπου μας είπανε πολλά γι' αυτά.
Μάτια γλαρά, νυσταγμένα, μάτια γιομάτα πόθους:
άστρα σπινθηροβόλα, υπέρλαμπρα, ατέλειωτα πάνω
στον στοργικό ατέλειωτο νυκτερινό μας ουρανό.
Κι' όμως: φιλιά στα μάτια δεν είναι χωρι-
σμός.
Η ζωή, η γνώση
η γνώση της ζωής (των ματιών πάντα)
νάναι τροφή ονείρου απαλού,
ή μήπως παραλήρημα;
Λέω,
για τις κληρομαντείες,
υπόλογοι
θάν' οι υποφήται του Ναού
της ζωής (της δόξας) των ματιών.
Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Εγγονοπούλου, Στην κοιλάδα με τους ροδώνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου