Τρόπος εξέτασης του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία» Γ ΓΕΛ Πανελ. Εξετάσεις 2019-20

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ποιήματα για την ποίηση. Ποιήματα του Γ. Ρίτσου

   Υπάρχουν πολλά-πάμπολλα, θα έλεγα-αυτοαναφορικά ποιήματα, τα οποία αναφέρονται στην ποίηση, την ποιητική και στους ποιητές. Σήμερα επιλέγω δύο του Γιάννη Ρίτσου. Σε ποια πολιτεία "μαγική" κατοικούν, άραγε,  οι ποιητές;

Γιάννη Ρίτσος, Η άλλη πολιτεία

Υπάρχουν πολλές διασταυρούμενες μοναξιές-λέει-
πάνω και κάτω
κι άλλες ανάμεσα˙ αλλιώτικες ή όμοιες, αναγκαστικές, επι-
βλημένες
ή σαν επιλεγμένες, σαν ελεύθερες-διασταυρούμενες πά-
ντα.
Όμως, βαθιά, στο κέντρο, υπάρχει μόνον η μια μοναξιά
-λέει˙ 
μια κούφια πολιτεία, σχεδόν σφαιρική, χωρίς καθόλου
πολύχρωμες, ηλεκτρικές ρεκλάμες, καταστήματα, μοτοσι-
κλέτες,
μ' ένα λευκό, κενό, ομιχλώδες φως, διακοπτόμενο
από σπινθήρες αγνώστων σηματοδοτήσεων. Σ' αυτή την
πόλη
κατοικούν από χρόνια οι ποιητές. Βαδίζουν άηχα με σταυ-
ρωμένα χέρια,
θυμούνται αόριστα, λησμονημένα γεγονότα, λέξεις, τοπία,
ετούτοι οι παρηγορητές του κόσμου, οι πάντα απαρηγόρη-
τοι, κυνηγημένοι
απ' τα σκυλιά, τους ανθρώπους, τους σκόρους, τα ποντί-
κια, τ' αστέρια,
κυνηγημένοι κι απ' τις ίδιες τους τις ειπωμένες ή ανείπω-
τες λέξεις.

Από την ποιητική σύνθεση "Χειρονομίες"

 Ed. Hopper, Νωρίς Κυριακή πρωί. 1930. Whitney Μουσείο. Ν. Υόρκη.

Γιάννης Ρίτσος, Ο ποιητής

Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι,
το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του
είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει
(γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει
ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον
που αδιάκοπα θα λέει "ναι" και πάλι "ναι"
σ' όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.
Καρλόβασι 17.VII.87

Από την ποιητική σύνθεση "Τα αρνητικά της σιωπής"

2 σχόλια:

  1. Τρελαίνομαι μη μπορώντας να διαλέξω.
    Ελπίζω ότι δεν κάνω κατάχρηση καλοσύνης (και χώρου).



    1. [Παραπονιέται ο ποιητής]

    Παραπονιέται ο ποιητής:
    "Έχω σχεδόν εκ γενετής

    μια έφεση για ουρανό-
    σαν πίστη, κι όμως αδρανώ,

    ευνούχος του χαμένου χρόνου,
    εδώ στις παρυφές του πόνου,

    κι ούτε ένα έργο που ανασαίνει
    από τα χέρια μου δεν βγαίνει

    δες, χτίζουν τα πουλιά, κι εγώ,
    εγώ δεν χτίζω, καταργώ

    λίγο σκοτάδι για να φέξει
    και ονειρεύομαι τη λέξη

    σαν το νυστέρι ακριβή
    σύρριζα προς τη συντριβή".

    (Διονύσης Καψάλης, «Από λεπτότατη οδύνη», Άγρα, 2003)




    2. ...Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
    τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
    ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
    ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής
    ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, Τα δώρα, απόσπασμα




    3. ΕΥΓΕΝΕΙΑ

    Το ποίημα είναι χλωμό και ευγενές.
    Τίποτα δεν αλλάζει, λόφους δεν καμπυλώνει, δεν
    δίνει κόκκινο καρπό ούτε για δείγμα, ούτε
    κάνει τον θόρυβο εκείνου που κόβει
    ένα κομμάτι ψωμί για να δώσει
    ένα κομμάτι ψωμί.
    Διπλώνεται σε μιά γωνιά και
    ούτε καν παραπονιέται.
    Ζει μέσα σε ό,τι ανεβαίνει
    στον αέρα και γεννάει.
    Και δεν ζητάει να το επισκεφθείτε.
    Αρκείται σε ό,τι δεν συνέβη.

    JUAN GELMAN, Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή