Καλοκαίρι.
Μπήκε ο Σεπτέμβριος…αλλά ας κρατήσουμε για λίγο ακόμα (ή και για περισσότερο) το Καλοκαίρι. Άλλωστε, είναι πολύ ζεστές οι δύο πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου. Επιλέγω πίνακες του Βέλγου ζωγράφου Alfred Stevens (1823-1906), o οποίος έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι και έγινε γνωστός για τις απεικονίσεις γυναικών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Alfred Stevens, Καλοκαίρι. 1876. Guidhall Art Gallery. Λονδίνο. Μία νεαρή γυναίκα ντυμένη με περίτεχνο φόρεμα και με επίσης περίτεχνη κόμμωση στέκεται στην ανοιχτή πόρτα και "αερίζεται" επιδεικτικά με τη βεντάγια της. Είναι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ.
Alfred Stevens, Καλοκαίρι. 1877. Clark Art Institute. Το ίδιο θέμα σε παραλλαγή. Πρόκειται εμφανώς για μία "στημένη", εξεζητημένη (θα έλεγα) πόζα για τον ζωγράφο. Στο ένα χέρι κρατά βεντάγια και στο άλλο τριαντάφυλλα. Τριαντάφυλλα στο πάτωμα και την καρέκλα...
Alfred Stevens, Γυναίκες σε ταράτσα. Ιδιωτική Συλλογή. Κομψές κυρίες περνούν την ώρα της στην ταράτσα με θέα στη θάλασσα, πίνοντας μάλλον τσάι. Είναι σούρουπο.
Alfred Stevens, Νεαρή γυναίκα στην παραλία με ροζ ομπρέλα. Ιδιωτική Συλλογή. Βόλτα στην παραλία.
Οι γυναίκες του Stevens είναι πάντα ντυμένες κομψά, περιπατούν σε παραλίες ή σε κήπους, ρεμβάζουν αφηρημένες και προσπαθούν να "σκοτώσουν" το χρόνο και την ανία τους μόνες ή με παρέα.
Επιλέγω κυρίως πίνακες με στιγμιότυπα από παραλίες…έτσι για να κρατήσουμε για λίγο κοντά μας το Καλοκαίρι...
Alfred Stevens, Μία κομψή γυναίκα. 1884. Ιδιωτική Συλλογή. Στο ένα χέρι η κόκκινη ομπρέλα.
Alfred Stevens, Μία γυναίκα στη θάλασσα. Ιδιωτική Συλλογή. Κρατά κόκκινη ομπρέλα.
Alfred Stevens, Νεαρή γυναίκα στην παραλία. 1887. Ιδιωτική Συλλογή. Κρατά κόκκινη ομπρέλα.
Alfred Stevens, Βράδυ στη θάλασσα. 1887. Ιδιωτική Συλλογή. Στο βάθος διακρίνεται το φεγγάρι.
Alfred Stevens, Στην παραλία. 1884. Ιδιωτική Συλλογή. Μία πολυπρόσωπη σκηνή παραθεριστών στην παραλία.
Μέσα στα συρτάρια του Σεπτέμβρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να προσέχεις όταν ανοίγεις τα συρτάρια
μπορεί να απλώσεις το χέρι και να ακουμπήσεις τις αναμνήσεις
και ξέρεις,
οι αναμνήσεις έχουν λέξεις που ξέχασες και πονάνε
έχουν φωτογραφίες ασπρόμαυρες και γράμματα κιτρινισμένα
κοχύλια σπασμένα και αρώματα σφραγισμένα
Θα κλάψεις ίσως
κι ίσως γελάσεις
τόσο μεγάλο το κάδρο της ζωής θα πεις
και πώς να χωρέσω μέσα σε λίγα καρδιοχτύπια
τους άπειρους παλμούς των στιγμών
Όταν θα βγάλεις τη φωτογραφία του πατέρα
ή κάποιας Μαρίας
ίσως αστράψουν τα βλέμματα
τόσο που θα αρνηθείς ότι δρασκέλισε το κορμί σου ο χρόνος
Κι έτσι θα τρέξεις να ανοίξεις την πόρτα την παλιά
για να μπουν μέσα τα χαμόγελα που χάθηκαν ένα Σεπτέμβρη
η τα δάκρυα που λίμνασαν σε ένα κατώφλι στην Πατησίων.
Μα πρόσεξε
Όλα πια έχουν ειπωθεί
Κι είναι τόσα πολλά που το μόνο που έμεινε είναι το χρέος σου στη ζωή
Στη ζωή που δραπετεύει
μέσα από τα ποιήματα του γυμνασίου
Χτυπάει το τηλέφωνο
και δε θέλω να το σηκώσω
Τα πρόσωπα των φωτογραφιών με ράγισαν
και αυτά τα τα βλέμματα που γαντζώνονται στο χρόνο
τόσο άυλα
τόσο πραγματικά
θέλουν πάντα να ζουν μέσα στο Απραγματοποίητο
Όλοι πρέπει να κοιμηθούμε μια βραδιά μέσα σ ένα συρτάρι
Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ
ΥΓ. Το ποίημα ήρθε μόνο του σε μένα. Καλοδεχούμενο. Έστω και με (ασυγχώρητη) την παράλειψη του μεταφραστή.
http://scholeio.blogspot.com/2014/03/blog-post_2.html
Πολύ τρυφερό! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες...
ΑπάντησηΔιαγραφή