Στον κήπο
Ντυμένοι κομψά και οι δύο έχουν βγει στο χειμωνιάτικο κήπο που είναι ένα θερμοκήπιο με φυτά και λουλούδια. Άραγε τι να σκέφτονται; Τους αποσχολεί κάτι; Ο ζωγράφος εστιάζει στη γυναίκα. Το πιο φωτεινό ντύσιμό της έρχεται σε αντίθεση με το μαύρο σακάκι του άνδρα.
Εκείνη καθισμένη στο παγκάκι, κοιτάζει κάπου πέρα μακριά, μοιάζει να ονειροπολεί, Κρατά με το ένα χέρι την ομπρέλα της, ενώ έχει ακουμπήσει το άλλο στη ράχη του πάγκου. Εκείνος σοβαρός, στέκεται όρθιος και γέρνει, ακουμπά από πίσω στη ράχη του πάγκου. Φαίνονται να είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά οι δυό τους. Ξένοι και οικείοι ταυτόχρονα. Τα χέρια τους τόσο κοντά, αλλά δεν αγγίζονται. Διακρίνουμε τη βέρα τους, σημάδι της σχέσης τους. Υπήρξαν άραγε ερωτευμένοι; Αγαπιούνται;
Ένας ιδιαίτερος πίνακας του Γάλλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Édouard Manet, που αποτυπώνει τη μοναξιά και τη σιωπή ενός ζευγαριού.
Édouard Manet, Στον χειμωνιάτικο κήπο ή στο θερμοκήπιο. 1878-79. Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη. Βερολίνο. Το μελαγχολικό ζευγάρι είναι οι Guillemets, φίλοι του ζωγράφου.
Μα τι εκφραστικός πίνακας. Και η περιγραφή του -με τις αναρωτήσεις της- δεν πάει πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σου χρωστάω πάντα έναν παράδεισο"
Σου 'φτιαξα έναν κήπο
να στολίζεις τις μέρες σου.
Nα 'ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Nα σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.
Όμως εσύ δεν αρκείσαι στα ρόδα του.
Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.
Eσύ έχεις πάντα στο νου τον Παράδεισο.
Eγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου, για ν' ακούς τα τραγούδια μου
Kι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις
τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου.
Nα διαβάσεις τους άγραφους στίχους
που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.
Mα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα
και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.
Tι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;
Kι έτσι ξεκινάω πάλι απ' το τίποτα.
Σου φτιάχνω έναν καινούριο κήπο
να δοξάζει τις μέρες σου.
Mα εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.
Δεν ξέρεις
πως τον Παράδεισο έχω πάντα στο νου μου.
Πως του Παραδείσου κλέβω τ' άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα
πως αντιγράφω με τους στίχους μου τα πουλιά
όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, "Κατάθεση", 1965
Υπέροχο το ποίημα του Κωσταβάρα. Ευαίσθητη και τρυφερή φωνή. Το έκανα στους μαθητές μου, όταν δίδασκα.
ΔιαγραφήΒλ. και παλιότερες αναρτήσεις στην ετικέτα Θ. Κωσταβάρας. Χαίρομαι πολύ που μου θύμισες αυτό το ποίημα και δημιουργό του. Δυστυχώς, δεν τον γνωρίζει το ευρύ κοινό.
ΔιαγραφήΠαράλειψή μου που δεν κοίταξα τις ετικέτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Τόλης Νικηφόρου είναι ό,τι πρέπει για την περίσταση:
ο μυστικός κήπος
κλείνουν τις πόρτες, τα παράθυρα
βουλώνουν με κουρέλια κάθε χαραμάδα
κι ενώ τα σκεύη στην κουζίνα ηχούν
και το διπλό κρεβάτι τρίζει
ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο
ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο μυστικά
μεταμορφώνεται σε πουπουλένιο στρώμα
τα φύλλα και τα πράσινα κλαριά
γίνονται επιδερμίδα, χείλη
γίνονται κεντημένα μαξιλάρια
με τα λουλούδια και τα σιντριβάνια του
με χώμα μυρωμένο, αφράτο
ανθίζει ο κήπος στο δωμάτιο
τα γκρίζα πρόσωπα μιας άλλης εποχής
θυμούνται και παράξενα φωτίζονται
στου τοίχου τις παλιές φωτογραφίες
ο κήπος κατακτά και παραδίδεται
εξερευνά κι ανακαλύπτει
με χίλιες δυο κραυγές, επιφωνήματα
με αναστεναγμούς και βογκητά
ως το μακρόσυρτο αχ και τη σιγή του τέλους
όλα τριγύρω είναι καθημερινά
κι όμως ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο
ο προαιώνιος κήπος
από το τίποτα σαν θαύμα ξαφνικά
(Τόλης Νικηφόρου, Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας, 2007)
Πολύ όμορφο, Rosa! Δεν το ήξερα. Όσο για τον Κωσταβάρα, δεν το θεώρησα παράλειψη. Αντίθετα, χάρηκα πολύ που μου το θύμισες.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή