Παιδιά που παίζουν με χαρταετό
Καθαρή Δευτέρα σήμερα! Κάποιοι συνηθίζουν ακόμα να πετούν χαρταετό στον ουρανό...
Το παιχνίδι με τον χαρταετό ήταν κάποτε από τα αγαπημένα παιχνίδια των παιδιών και δεν συνδέεται μόνο με το έθιμο της Καθαρής Δευτέρας. Συνδέεται περισσότερο με τη χαρά, την ξεγνοιασιά και την ελευθερία του παιχνιδιού στην εξοχή. Το πέταγμα του αετού στον καθαρό ή συννεφώδη ουρανό συνδέεται, ίσως, με τη γλυκιά αναμονή των παιδιών να "πετάξουν" στον κόσμο της ενηλικείωσης, να ταξιδέψουν πέρα μακριά ελεύθερα από το προστατευτικό κέλυφος της οικογένειας...Όσο για τους μεγαλύτερους, ίσως, να συνδέεται με την κρυφή επιθυμία επιστροφής στον παιδικό κόσμο του ονείρου και της αθωότητας ή της φυγής από την ενοχλητική πραγματικότητα της καθημερινότητας,
Για όσους, λοιπόν, αισθάνθηκαν τη χαρά να πετούν χαρταετό, όταν ήταν μικροί, και για όσους συνεχίζουν νοερά να "πετούν χαρταετό" τώρα που μεγάλωσαν, κάποιοι πίνακες που απεικονίζουν σκηνές με παιδιά να πετούν χαρταετό.
O παρακάτω πίνακας είναι αγαπημένος. Μία λευκοφορεμένη κομψή γυναίκα παρακολουθεί το παιδάκι να πετά τον αετό στον ουρανό με τα λευκά συννεφάκια.
O παρακάτω πίνακας είναι αγαπημένος. Μία λευκοφορεμένη κομψή γυναίκα παρακολουθεί το παιδάκι να πετά τον αετό στον ουρανό με τα λευκά συννεφάκια.
Charles Sims (1873-1928), o χαρταετός. Αρχές του 20ού αιώνα. Εθνικό Μουσείο της Ουαλίας. Κάρδιφ.
Adam Emory Albright (1862-1957), Παιδιά που παίζουν με χαρταετό. Ιδιωτική Συλλογή. Μία παρέα αγροτόπαιδων ετοιμάζονται να πετάξουν τον αυτοσχέδιο αετό τους...
John Morgan (1823-1885), Ο χαρταετός. Ιδιωτική Συλλογή. Δύο Βικτωριανές δεσποινίδες της ανώτερης τάξης κρατούν έναν υπέροχο λευκό αετό με φιογκάκια. Το πέταγμα του χαρταετού δεν είχε κοινωνική τάξη...
Robert Gemmell Hutchison (1855-1933), Πετώντας χαρταετό. Ιδιωτική Συλλογή. Υπέροχη εικόνα. Η απεραντοσύνη της θάλασσας και του ουρανού ενώνονται. Δύο ξυπόλητα παιδάκια πετούν τον αετό τους στον ουρανό, πάνω από τη θάλασσα
http://www.museumwales.ac.uk/art/online/?action=show_item&item=1670
http://www.artnet.com/WebServices/images/ll00063lldemUFFgUNECfDrCWvaHBOceNE/adam-emory-albright-children-playing-with-a-kite.jpg
https://www.liveauctioneers.com/item/22662271_john-morgan-art-print-the-kite
http://artgalleryenc.com/de/Encyclopedia/Work/Details/56237/Flying-the-Kite
http://www.artnet.com/artists/robert-gemmell-hutchison/past-auction-results
https://www.liveauctioneers.com/item/22662271_john-morgan-art-print-the-kite
http://artgalleryenc.com/de/Encyclopedia/Work/Details/56237/Flying-the-Kite
http://www.artnet.com/artists/robert-gemmell-hutchison/past-auction-results
Επειδή ΔΕΝ "ήμουν πλασμένη για χαρταετός", σκέφτηκα τον Τόλη Νικηφόρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
ένας πολύχρωμος χαρταετός που υψώνεται
κι αστράφτει μαγικά πάνω απ’ τα κάστρα
με ήχους φυσαρμόνικας, με μακρινές φωνές
σχεδόν που αγγίζει κάποτε τον ουρανό
κι ύστερα χάνεται αργά μες στην ομίχλη
ύστερα στροβιλίζεται και πέφτει
πέφτει, σκαλώνει, σκίζεται
χάνει τα χρώματα και χάνει τα στολίδια του
πάνω στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου
αυτό είναι η μνήμη
ένα μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
βουβό και δακρυσμένο να κοιτάζει
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
Και επίσης:
Χαρταετός
Στο δρόμο ένα κορίτσι πουλούσε χαρταετούς.
Πάρε κι ουρανό μαζί, μου είπε.
Πού θα τον πετάξεις;
Στον μαύρο ύπνο τους μικρή μου.
Μήπως κι έτσι ονειρευτούν
πώς είναι τα χρώματα.
Γιώργος Μελάνθης
Φιλιά καθαροδευτεριάτικα μαζί με την ευεργετική βροχούλα, που ξεπλένει την πόλη από τη σκόνη.
Πολύ τρυφερά και τα δύο ποιήματα. Να σου εξομολογηθώ ένα μυστικό: Δεν έχω πετάξει ποτέ αϊτό.
ΔιαγραφήΚαλή μας εβδομάδα!
Ως παιδί ούτε κι εγώ. Ως μαμά κράτησα μερικές φορές φορές την καλούμπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα χρόνια μου το μαγικό χειροποίητο παιχνίδι ήταν μάλλον αγορίστικο. Μου αρκούσε να κοιτάζω τους χαρταετούς που πετούσαν οι άλλοι.
Άρα, είμαστε δυο (είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς) που δεν... Μέχρι και κλαμπ φτιάχνουμε.
Η ιστορία ενός χαρταετού
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού
που δεν είχα ποτέ.
Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν
στο μυαλό τους παρά μόνο πώς
–με χρόνια με καιρούς–
θα ξαναγύριζαν στο χώμα
Μπορεί να ήταν δικό μου το σινεμά Κόσμος (μηχανουργείο νομίζω σήμερα)
που έσβησε μια Κυριακή απόγεμα τα φώτα του κι επρόβαλε
το έργο Παπούτσι από τον τόπο σου
Μπορεί να έφτανε και το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας οπότε άρχιζε να
υποκύπτει το καλοκαίρι και μου αγόραζαν
κάθε χρόνο ένα τόπι
και παγωτό Έβγα και μαλλί της γριάς
Το βράδυ στρώναμε να κοιμηθούμε στη ταράτσα κι άκουγα το τραμ
να κατεβαίνει την οδό Ερμού τρικλίζοντας
Χτυπώντας ένα γλυκό καμπανάκι μόλις φρέναρε στους Αγίους Ασωμάτους
σα να το περίμεναν προκειμένου να συντάξουν την αναφορά τους
οι λυμφατικοί άγιοι
Τι άλλο θυμάμαι;
Θυμάμαι το Σινεάκ όπου ο Άμποτ έπαιζε μισή ώρα σφαλιάρες με τον κουτό Κοστέλο
ενώ λίγα λεπτά κατόπιν έρχονταν τα Επίκαιρα κι ο γενναίος εθνικός μας στρατός
τσάκιζε τους συμμορίτες
καθ’ ην ώραν η βασίλισσα Φρειδερίκη εγκαινίαζε αράδα παιδουπόλεις
όπου χαρούμενα ορφανά φιλούσαν το χέρι της μ’ ευγνωμοσύνη
Θυμάμαι επιπροσθέτως το βιβλιοπωλείο Αετός στην οδό Βουκουρεστίου
που κάθε τρίτη του μηνός
– όταν κατέφθανε η σύνταξη–
η χοντρή γιαγιά μου αποκτούσε κύρος στον Οίκο των Άσερ και τότε είχαμε Μόγλη
το παιδί της ζούγκλας, Δασκάλα με τα χρυσά μάτια και Φιλέας Φογκ
Σιρκούφ τον Θαλασσινό
Βουγ Ζαργάλ
και λουκουμάδες κατά την επιστροφή στο Ζαχαροπλαστείον ο Κρίνος
Θυμάμαι τις μπλε κόλλες που μου έντυναν κάθε Σεπτέμβρη τα τετράδια.
Τις ετικέτες με το όνομά μου, την πλάκα και το κοντύλι μου, τις πένες
χήνες μου, την απέραντη απελπισία μου όταν άπλωνε τρίχες το μελάνι
Θυμάμαι μια φορά που έλειψε για λίγες μέρες η μάνα μου και νόμισα
πως εγώ έφταιγα
Τις γκαζές μου, τα μολυβένια στρατιωτάκια μου, τις χαλκομανίες μου,
τη δασκάλα μου δεσποινίς Ουρανία
– σαράντα χρόνια άκλιτη
Όλα αυτά θυμάμαι πως τα είχα:
Μα χαρταετό δεν αμόλυσα ποτέ.
ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ
"...Μα χαρταετό δεν αμόλυσα ποτέ"...Νοσταλγικό και συγκινητικό κείμενο.
ΔιαγραφήΜήπως, τελικά, πρέπει να αμολύσουμε χαρταετό και εμείς;