Τρόπος εξέτασης του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία» Γ ΓΕΛ Πανελ. Εξετάσεις 2019-20

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Η αμυγδαλιά στην ποίηση και τη ζωγραφική.

Αμυγδαλιά του Γεώργιου Δροσίνη και του Κώστα Μόντη με πίνακες του Pierre Bonard και του
V.  Van Gogh

Συνεχίζω ανοιξιάτικα με αμυδαλιές...Δύο πίνακες και δύο ποιήματα που επικοινωνούν διακειμενικά.

   Λένε ότι είναι το τελευταίο έργο του μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Bonnard. Tην έβλεπε ανθισμένη από το παράθυρο του δωματίου του.

Pierre Bonnard, Η αμυγδαλιά. 1945. Ιδιωτική Συλλογή.

Γ. Δροσίνης , Ἡ μυγδαλιά
Ἐκoύνησε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τὰ χεράκια της
κι ἐγέμισε ἀπὸ ἄνθη ἡ πλάτη, ἡ ἀγκαλιὰ
καὶ τὰ μαλλάκια της.
Ἄχ! χιονισμένη σὰν τὴν εἶδα τὴν τρελλὴ
γλυκὰ τὴ φίλησα,
τῆς τίναξα τὰ ἄνθη ἀπ᾿ τὴν κεφαλὴ
κι ἔτσι τῆς μίλησα:
-Τρελλὴ νὰ φέρεις στὰ μαλλιά σου τὴ χιονιὰ
τὶ τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θὲ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βαρυχειμωνιά,
δὲν τὸ στοχάζεσαι;
Τοῦ κάκου τότε θὰ θυμᾶσαι τὰ παλιὰ
τὰ παιχνιδάκια σου,
κοντὴ γριούλα μὲ τὰ κάτασπρα μαλλιὰ
καὶ τὰ γυαλάκια σου


V.   Van Gogh, ανθισμένη αμυγδαλιά, 1890. Μουσείο Βαν Γκογκ. Άμστερνταμ.

Ο Κώστας Μόντης φαίνεται να συνδιαλέγεται με την πολυτραγουδισμένη αμυγδαλιά του Δροσίνη.
 ...τoυλάχιστo oι πoιητὲς
ας μην τη λέμε "τρελλή"...



Κώστας Μόντης, Η αμυγδαλιά

Καθ’ην στιγμήν εμείς συζητάμε ακόμα
  η αμυγδαλιὰ άναψε ήδη ντόμπρα τα κεράκια της
κι ανήρτησε σε κoινὴ θέα τις πρoθέσεις της.
  Ω ναι, τoυλάχιστo oι πoιητὲς
ας μην τη λέμε "τρελλή"

πoυ πήρε την απόφαση,
τoυλάχιστo oι πoιητὲς ας μην τη λέμε “τρελλή”
πoυ ἐπωμίσθηκε τις ευθύνες της,
πoυ διεκινδύνευσε τη νoημoσύνη της
στα όμματα των δειλών,
πoυ διεκινδύνευσε τη νoημoσύνη της
στα όμματα των ανίδεων,
στα όμματα τωv θερκoκηπίων.
.

2 σχόλια:

  1. Υπέροχη επιλογή "Η αμυγδαλιά" του Μόντη. Τη σκεφτόμουνα κι εγώ.
    Το πρώτο σχόλιό μου είναι το σονέτο-απάντηση:

    ΜΙΜΗΣΗ

    (ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)

    Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή
    πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη
    θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί
    ένα κλαρί καθένας μας να πάρει

    Είταν, εκείνη, τόσο ιδανική
    κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη
    για να το σώσει, που με μιας εκεί
    ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….

    Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι
    - Σαν τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –
    κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει

    Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά
    που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει
    η ξέγνοιαστη να νοιώσει, ομορφονιά…

    Θέμος Αμούργης



    Η δική μου επιλογή:

    Μαρία ή το θαύμα της βροχής

    Καθώς
    εγώ
    τη μυγδαλιά τινάζω

    πέφτουν τ' αμύγδαλα βροχή
    κι εσύ
    πώς λάμπεις

    μα δε θυμώνεις
    μόνο
    με κοιτάζεις
    και μου χαμογελάς
    φεγγοβολώντας

    Κι εγώ
    τινάζω με
    μανία το δέντρο
    και Θε μου σε
    φοβάμαι και
    μ' αρέσεις

    κι όλο βυθίζεσαι στο φως
    και μέσα
    στην εκτυφλωτική σου λάμψη
    σβήνεις

    Κι εγώ
    τινάζω κλαίγοντας
    - γελώντας
    και κλαίγοντας -
    το δέντρο
    και ξυπνώ

    και πια
    δεν είναι φως
    δεν είναι δέντρο

    μόνο δωμάτιο γκρίζο
    βουρκωμένο
    και βρέχει
    βρέχει
    και
    δεν είσαι

    κανείς δεν είναι πια
    και με σκεπάζουν
    άγρια θολά νερά

    νερά
    και χρόνια

    Ορέστης Αλεξάκης, Ο ληξίαρχος (1989)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο το ποίημα του Αλεξάκη. Τρυφερό και συγκινητικό!
      Καλή συνέχεια Ανοιξιάτικης Κυριακής!

      Διαγραφή