Ένας πίνακας του Leon Kamir Kaufmann και στίχοι του Φερνάντο Πεσσόα
Ένα γυναικείο πορτρέτο ανάγνωσης που αγαπώ ιδιαίτερα από τον Πολωνό ζωγράφο Leon Kamir Kaufmann (1873-1932). Διαβάζει στο φως! Ένα φως από ψηλά, ένας "ήλιος" χρυσίζει τα μαλλιά της και την περιβάλλει προστατευτικά από τον πραγματικό κόσμο.
Δείχνει ευτυχισμένη; Αποτραβηγμένη σε μία χώρα μαγική. Μία γυναικεία μορφή διαβάζει, περιβαλλομένη από φως που δημιουργεί αίσθηση και ατμόσφαιρα ονείρου. H πηγή του φωτός είναι μία λάμπα που διαγράφεται αχνά πάνω από το κεφάλι της κοπέλας.
Δείχνει ευτυχισμένη; Αποτραβηγμένη σε μία χώρα μαγική. Μία γυναικεία μορφή διαβάζει, περιβαλλομένη από φως που δημιουργεί αίσθηση και ατμόσφαιρα ονείρου. H πηγή του φωτός είναι μία λάμπα που διαγράφεται αχνά πάνω από το κεφάλι της κοπέλας.
Leon Kamir Kaufmann (1872-1933), Η αναγνώστρια. 1921. Μουσείο του Ορσέ. Παρίσι.
Ο Κάουφμαν σπούδασε αρχικά στη Βαρσοβία και στη συνέχεια στην Ακαδημία του Μονάχου και στην Ακαδημία Julian στο Παρίσι, όπου πέρασε τα πολλά χρόνια της ζωής του. Όταν βλέπω αυτή την φωτεινή με παστέλ χρώματα εικόνα, θυμάμαι κάποιους στίχους του Φερνάντο Πεσσόα.
Στίχοι του Φερνάντο Πεσσόα
Γελάς χωρίς κανένας να σε ξέρει,
και ο ήλιος χρυσίζει τα μαλλιά σου.
Γιατί συμβαίνει αυτό
Για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως είμαστε;
23-09-1932.
Fernando Pessoa, Ποιήματα (εισαγωγή-μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης,
Γ έκδοση. Εκδ. FRINTA, Αθήνα 200.8
Θα ‘θελα το βιβλίο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ‘θελα το βιβλίο μου
να ‘ναι σαν ουρανός νυχτερινός
όλο παρούσα αλήθεια, δίχως ιστορία.
Και ολόκληρο να δίνεται καθώς εκείνος, μ’ όλα,
κάθε στιγμή,τ΄αστέρια του,χωρίς
τα πρώτα χρόνια,η νιότη,τα γεράματα
ν΄αναιρούν μήτε να προσθέτουν θέλγητρο
στην άπειρη ομορφιά του.
Λάμψη, παλμός και μουσική
ακέρια και παρόντα!
Λάμψη, παλμός και μουσική στο μέτωπο
του καθαρού βιβλίου!
JUAN RAMON JIMENEZ (Eπιλογές από την ξένη ποιήση,Εκδόσεις Σόκολη)
***
Το μεθύσι των νεκρών
Κλειστό είναι το ανοικτό βιβλίο που κρατάς.
Αλλιώς θα ανοίξει.
Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.
Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα
και με τις έξω άκρες τους στα δάχτυλά σου τρίζοντας
αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.
Και τότε είναι που θα διαβάσεις το κενό
– γιατί, ποιο άνοιγμα χωρίς κενό;
Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.
Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.
Όλα τ’ άλλα είναι γνωστά. Σαν «ανοιχτό» βιβλίο.
Βύρωνας Λεοντάρης, Εν γη αλμυρά, 1996, εκδόσεις Έρασμος.
Πολύ ωραία και τα δύο ποιήματα! Το πρώτο δεν το ήξερα. Το δεύτερο του Λεοντάρη είναι από τα αγαπημένα μου.
Διαγραφή