Μανόλης Αναγνωστάκης, Τοπίο
Είναι ένα ποίημα για την Άνοιξη που αρχίζει κάθε Μάρτη από ένα ποιητή που αγαπώ πολύ, τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Εικόνες ερημωμένου αστικού τοπίου ...
...Εγκατάλειψη, ερείπια, μοναξιά, έλλειψη ελπίδας, απουσία προσδοκιών. Μεταπολεμική Ελλάδα του Εμφυλίου και των χαμένων ιδανικών...
Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Σπίτι με καρυάτιδες. 1952.
Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.
Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.
Από την ποιητική συλλογή "Παρενθέσεις" (1956)
Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Καφενείο το Νέον (την ημέρα). 1956-66. Εθνική Πινακοθήκη.
Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Καφενείο το Νέον (την ημέρα). 1966. Εθνική Πινακοθήκη.
http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?sel=247&artwork_id=60798
Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Καφενείο το Νέον (την ημέρα). 1966. Εθνική Πινακοθήκη.
Όταν ήμουν παιδί και πηγαίναμε στην Αθήνα, πάντα ο μπαμπάς μου με πήγαινε στο ΝΕΟΝ, που το θυμάμαι, όπως είναι στους πίνακες του Τσαρούχη. Μόνο που τότε δεν ήξερα την αξία τους. Ούτε του Τσαρούχη, ούτε του καφενείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αναγνωστάκης αδιαπραγμάτευτα αγαπημένος.
*
«… Και με πέπλους των ξεχτένιστων ελπίδων
που ατενίζουν τον εαυτό τους
πέρα στις μεταβλητές θωπείες των οριζόντων
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Σαν άσπρες ξεγνοιασιές ανεμομύλων
οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Με βήμα τελετουργικό
σε λ υ γ ε ρ ή π ρ ο ϋ π ά ν τ η σ η Μ α ρ τ ί ω ν
οι ώρες έρχονται
που αγάπησαν τις ώρες μας!»
(Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί, Ίκαρος
Πολύ ωραίο το απόσπασμα του Ελύτη...το είχα σκεφθεί και εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή...και εγώ το πρόλαβα το ΝΕΟΝ...και εμείς "επαρχιώτες"...κατεβαίναμε με τους γονείς μου στην Αθήνα, όταν ήμουν μικρή και μέναμε στο ξενοδοχείο "Ομόνοια"... Δεκαετία του 70 η Πλατεία Ομονοίας ήταν τόσο διαφορετική! Δεν το είχα προσέξει, όμως, τότε.