H μουσική στους Προραφαηλίτες ζωγράφους. Kate Bunce
Είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες της Kate Elizabeth Bunce (1856-1927), μίας ζωγράφου που ανήκει στον κύκλο των Προραφαηλιτών ζωγράφων. Απεικονίζει μία νεαρή αναγεννησιακή γυναικεία μορφή να παίζει λαγούτο σ᾽ένα παράθυρο, όπως φαίνεται από τον καθρέπτη που είναι πίσω της. Πλαισιώνεται από άνθη μηλιάς.
Kate Elizabeth Bunce, Μελωδία. 1895-97. Μουσεία και Πινακοθήκη Τέχνης του Μπίρμινγχαμ.
Θεωρούν ότι το μοντέλο του πίνακα ήταν η Myra, η αδελφή της Kate.
Ο πίνακας, με εμφανή τις επιρροές από τους Προραφαηλίτες ζωγρἀφους, μου θύμισε ένα ποίημα του Ναπαλέοντα Λαπαθιώτη...Περιέργα τα μονοπάτια που ακολουθεί ο νους...
Ὅταν βραδιάζει
Ὅταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνοῦν τὰ περασμένα...
Ξυπνοῦν ἀργά, σὰ μουσικὲς νεκρὲς ἀπὸ καιρό,
- σὰ μουσικὲς ποὺ χάθηκαν, καὶ ποὺ τὶς λαχταρῶ,
κι ἔρχονται πάλι, μαγικὰ κι ἀνέλπιδα, σὲ μένα...
Πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικὲς φωνές,
λόγια βαθιὰ κι ἀξέχαστα, κι ὡστόσο ξεχασμένα,
παράξενα χειμαιρικὲς ἀγάπες μακρινές,
ὅπως ἡ φλόγα μιᾶς αὐγῆς, ὑψώνονται σὲ μένα
Μιὰ βρύση, τότε, μαγική, μοῦ λύνεται ξανά,
καὶ τὸ τραγούδι ρυθμικὸ στὰ χείλη μου ἀνεβαίνει,
- ἕνα τραγούδι καθαρό, καθὼς τὰ δειλινὰ
ποὺ μέσα του λυτρώνονται, καὶ ζοῦν οἱ πεθαμένοι...
Kate Elizabeth Bunce (1858-1927), Η αοιδός. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.
Ένας ακόμα πίνακας της Kate Bunce με μία γυναικεία μορφή που παίζει λαγούτο...
Εμένα πάλι, ο ωραίος πίνακας μου φέρνει στο νου αυτό το μελαγχολικό ποίημα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφιέρωμα
Ασημένιο το μέτωπο. Και ωραία
τα μάτια σου εφωσφόριζαν γαλάζα.
Το πιάνο καθώς άνοιγες, δυο νέα
τριαντάφυλλα τρεμίζανε στα βάζα.
μα οι κρόταφοί σου ρόδα πλέον ωραία.
Επάλευαν τα χέρια σου, εκερδίζαν·
τα πλήχτρα υποχωρούσανε· τις νότες,
τη μελωδία σαν έπαθλο χαρίζαν.
Ακούαμε. Και τα αισθήματα, δεσμώτες
που την ελευτερία τους εκερδίζαν.
Δεν θυμούμαι καλά, πέρασαν χρόνια,
πώς είχες όμως λέω και τραγουδήσει·
εξόν αν εκελάηδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.
Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρόισμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...
Κώστας Καρυωτάκης, "Νοσταλγικά", "Νηπενθή" (1906)
Υπέροχο ποίημα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ που μου το θύμισες. Καλή μας εβδομάδα!