Πίνακες του Jean Delvaux και Νοσταλγίες της Μελισσάνθης
Από καιρό θέλω να μοιρασθώ μαζί μας το λυρικό και στοχαστικό ποίημα της Μελισσάνθης, Νοσταλγίες. Ας το κάνω, λοιπόν, σήμερα που βρήκα χρόνο να το πλαισιώσω και με τους ατμοσφαιρικούς πίνακες, ενός πολύ ιδιαίτερου καλλιτέχνη, του Βέλγου συμβολιστή και σουρεαλιστή Paul Delvaux (1897-1994).
Paul Delvaux (1897-1944), Νεαρή κοπέλα που κάθεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο.
Paul Delvaux, Αρμονία. 1927.
Μελισσάνθη, Νοσταλγίες
Μεσ᾽στην ψυχή μου απόψε λέει ατέλειωτα ιστορίες
κάποια παράξενη φωνή
για μακρινές, αλλόκοτες, κι άγνωστες πολιτείες
που ανθρώπου μάτι δε θα δει
Paul Delvaux, Άννα σκεπτόμενη. 1966.
Μιλάει για χώρες μυθικές, στις νύχτιες μου αγρυπνίες
σειρήνα πλοίου μακρινή
Για ονειροτάξιδα, βαθιά στις φλογερές Ασίες
στη μαγεμένη Ανατολή
Paul Delvaux, Όλα τα φώτα της νύχτας. 1962.
Απόψε, όλες μου τραγουδούν οι θερινές μαγείες
κι οι ξωτικές, χρυσές βραδιές
Βαρειές από τ᾽αρώματα και τις επιθυμίες
σε χώρες λαύρες τροπικές
Οράματα φανταχτερά, ρόδινες παραλίες
-στης νύχτας μέσα την καρδιά-
Γαλέρες που αρμενίζουνε γι᾽ άγνωστες ευτυχίες
πέρα στα μαγικά νησιά.
Paul Delvaux, Στην πόρτα.
Απόψε, ξέσπασαν λυγμοί, όλες μου οι νοσταλγίες
για μια πατρίδα μακρινή
Βιολιά, σ᾽αλλόκοτες συρτές που κλαίνε μελωδίες
στης νύχτας τη βαθειά σιγή.
Paul Delvaux, Μοναξιά. 1956
Paul Delvaux, Σκιες. 1965.
Paul Delvaux, Σταθμός στο δάσος. 1960.
Paul Delvaux, Η χαρά της ζωής. 1937.
Paul Delvaux, Τρένο μέσα στη νύχτα. 1957.
Paul Delvaux, Σπουδή για μία κοπέλα μπροστά στο ναό. 1949.
Moυ αρέσει ο Paul Delvaux στους νυχτερινούς του πίνακες και ιδιαίτερα στην Αρμονία. Ωραία η Μελισσάνθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι την Πολυδούρη:
Ἄχ, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ,
τώρα ποὺ ἡ μέρα σβήνει,
τῆς ὀμορφιᾶς τὸ πέρασμα,
τὴ νειότη ποὺ μ᾿ ἀφήνει.
Και τον Καρυωτάκη:
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
– πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί –
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…
Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, Γράμματα
...Και τα δύο είναι υπέροχα, όπως όλες οι επιλογές-προτάσεις σου. Ευχαριστώ για ακόμη μία φορά για τη συμβολή...Η νοσταλγία, πιστεύω, είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης...θυμόμαστε και νοσταλγούμε...Καλημέρα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή