Η Ανάσταση του Λαζάρου του Vincent Van Gogh και του Χρίστου Λάσκαρι
Σάββατο του Λαζάρου σήμερα και λόγω της ημέρας, θυμήθηκα έναν πίνακα του γνωστού Ολλανδού ζωγράφου Vincent Van Gogh, που με συγκινεί ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα, θυμήθηκα δύο πίνακες, γιατί ο πίνακας του Van Gogh εμπεριέχει τον πίνακα ενός άλλου σημαντικού Ολλανδού ζωγράφου, του Rembrandt.
O Van Gogh, έχοντας ως αφετηρία την "Ανάσταση του Λαζάρου" του πολύ παλιότερου χρονικά Rembrandt, ζωγραφίζει τη δική του εκδοχή της σκηνής της "Ανάστασης". Η αναπαράσταση της "Ανάστασης του Λαζάρου" από τον Van Gogh διαφέρει αισθητά από την "Ανάσταση του Λαζάρου" του Rembrandt.
Η σκηνή της Ανάστασης από τον Van Gogh διαδραματίζεται σ' ένα από τα αγαπημένα του "κίτρινα" λιβάδια της γαλλικής υπαίθρου (του Saint Remy), που συνήθιζε να απεικονίζει. Σε αντίθεση από το σκοτεινό πίνακα του Rembrandt, η "Ανάσταση του Λαζάρου" του Van Gogh φωτίζεται από έναν πελώριο ήλιο που προβάλλει στο βάθος, πάνω από τα βουνά του ορίζοντα. Ο Van Gogh αφαιρεί από τη σκηνή την κεντρική μορφή του Χριστού, ο οποίος στον πίνακα του Ρέμπραντ απεικονίζεται με σηκωμένο το χέρι και με έκφραση δραματικής έντασης, τη στιγμή που εγείρει τον Λάζαρο. Αφαιρεί, επίσης, και άλλα δευτερεύοντα πρόσωπα που παρίστανται ως θεατές της σκηνής της Ανάστασης. Διατηρεί, όμως, δύο γυναικείες μορφές, τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία. Μοντέλα για τις δύο μορφές ήταν δύο υπαρκτά γυναικεία πρόσωπα, που ο Van Gogh είχε γνωρίσει στην Arl και τις συναντάμε και σ' άλλους πίνακες του, η κυρία Roulin με το πράσινο φόρεμα και η κυρία Ginoux με το σκούρο ριγωτό φόρεμα. Ο ζωγράφος αποτυπώνει αριστοτεχνικά τον ανθρώπινο πόνο στη μορφή του Λάζαρου, αλλά και στην έκφραση και τις κινήσεις των δύο αδελφών του. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Λάζαρος απεικονίζεται με κόκκινα γένια στο πρόσωπό του. Η λεπτομέρεια αυτή κάνει πολύ πιθανή την άποψη, σύμφωνα με την οποία ο Van Gogh ταυτίζεται με τον Λάζαρο...Μήπως προσδοκά να αναστηθεί όπως ο Λάζαρος; Μήπως περιμένει να αναστηθεί όπως ο Λάζαρος;
Ή μήπως πίστευε ότι είχε αναστηθεί όπως ο Λάζαρος;
Θεωρείται ότι ο Van Gogh ζωγράφισε την Ανάσταση του Λαζάρου από ένα χαρακτικό του Rembrandt που του είχε στείλει ο αδελφός του, o Theo.
Rembrandt, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1642. Χαρακτικό. Rijksmuseum Museum. Amsterdam.
O πίνακας του Van Gogh μου θύμισε το ποίημα του Χρίστου Λάσκαρι
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦρόντισες μέσα κι έξω από τη Βηθανία
όλοι να μάθουν την ανάστασή μου.
Τώρα, θύμα ενός θαύματος, για χρόνια περιφέρομαι
ένας ρακένδυτος που τον κοιτούν όλοι φιλύποπτα
αν πρέπει να τον πάρουν για τρελό ή να τον πιστέψουν.
Μα κι ο ίδιος πια δεν ξέρω τι, ποιος είμαι
χωρίς καν συγγενείς και φίλους που όλοι φοβηθήκαν
ή ζήλεψαν για τους δικούς τους- ποιος να ξέρει;
Ενώ Εσύ, ιδανικός Εσύ μες στην ανάστασή Σου
οριστική, γεμάτη δόξα κι ύμνους όπου γης
ποτέ δεν σκέφτηκες τι απέγινε
ο υπό αίρεση και προθεσμία αναστημένος Σου.
Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω
μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν' ακολουθήσω
ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς.
Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω
σε τι ανάσταση νεκρών
ανάμεσα σ' εξαίρεση ζωής
και στον κανόνα του θανάτου;
Και τέλος
πού να βρω δύναμη προτού πεθάνω να πεισθώ
ότι στ' αλήθεια και για πάντα
θα πεθάνω;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
*****
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ
Ποῦ ἤμουνα τὶς τέσσερεις ἡμέρες
ἀνάμεσα στὴ μιὰ ζωή μου καὶ στὴν ἄλλη;
Τίποτα δὲ θυμοῦμαι. Ἕνα κενό.
Τώρα πάλι ἀντικρύζω τὸν ἥλιο
ἀνασαίνω τὸν ἀέρα τῆς ἄνοιξης
χαϊδεύω μιὰ πέτρα, μυρίζομαι
ἕνα κρινάκι, ἀγκαλιάζω τ’ ἀρνὶ
ποὺ βόσκει στὸ γύρο τοῦ δρόμου.
Ὢ ζωή! Σὲ ξαναβρίσκω πιὸ φωτεινὴ
πιὸ λαμπρή, πιὸ ἐξαίσια ἀπὸ πρῶτα!
Μὰ οἱ ἄνθρωποι πῶς μὲ κοιτάζουν
ἔτσι παράξενα; Σὰν νά ’μαι καὶ νὰ μὴν εἶμαι
ὁ ἴδιος. Σὰ νὰ κόλλησε γιὰ πάντα στὸ πρόσωπό μου
τὸ νεκρικὸ προσωπεῖο καὶ τοὺς τρομάζει.
Μπερδεύουν τὰ λόγια τους σὰν μοῦ μιλοῦν,
διστάζουν νὰ μοῦ δώσουν τὸ χέρι.
Τὸ ξέρω. Ὅσο κι ἂν λουστῶ, θὰ μυρίζω γι’ αὐτοὺς
ὅσο κι ἂν γελάσω, τὰ χείλη μου θὰ στάζουν
τὸ φαρμάκι τὸ πικρὸ τοῦ θανάτου.
Κύριε, σ’ εὐχαριστῶ. Ἡ ἀγάπη σου μοῦ χάρισε
τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο, τὸ ἀνήκουστο.
Δὲ θὰ φανῶ ἀχάριστος στὸν εὐεργέτη μου.
Ὅμως νιώθω πόσο δύσκολη θά ’ναι
ἡ καινούργια ζωή μου. Τὴν κάθε μέρα μου
θὰ πρέπει νὰ ἐξαγοράζω μὲ βαρὺ ἀντάλλαγμα.
Ἤδη ἀπόκτησα τοὺς πρώτους ἐχθρούς μου
κι ὄχι ἀσήμαντους. Οἱ Φαρισαῖοι κι οἱ Ἀρχιερεῖς
ἔμαθα, μελετοῦνε τὸ φόνο μου.
Τόσο λίγο, λοιπόν, κράτησε ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς;
Πρέπει κιόλας ν’ ἀρχίσω νὰ ἑτοιμάζομαι
γιὰ τὸ νέο μου θάνατο.
Δὲ θά ’ναι εὔκολο,
μὴ νομίζετε. Καμιὰ πείρα δὲν ἔχω
κι ἂς πέρασα τὴν πύλη τὴ σκοτεινή.
Ὅλα πρέπει ν’ ἀρχίσουν ἀπ’ τὴν ἀρχή.
Γιώργης Μανουσάκης, πηγή: Aντίφωνο, [Τα ποιήματα 1967-2007, τόμ. Β΄, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013.]
Εξαιρετικά και τα δύο ποιήματα, Rosa μου! Καλή Ανάσταση!
Διαγραφή