...Επειδή έχουμε περάσει πια την εαρινή ισημερία...εύχομαι Καλή Άνοιξη με ποιήματα του αγαπημένου μου ποιητή Γιώργου Σαραντάρη.
J. Shannon, Στον καιρό της άνοιξης. 1891.
Γ. Σαράνταρη, Σαν άνοιξη
Σαν άνοιξη είναι ολάκερη γη
τώρα που συμφιλιωθήκαμε
τώρα που περπατάμε παντού
και είναι παντού ευθείες γραμμές
που μας οδηγούν στις θάλασσες
να στοχαστούμε το θάνατο
μας ανεβάζουν στους ουρανούς
ν' αναπνεύσουμε περισσότερη ζωή.
Γ. Σαραντάρη, Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης
Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης
μπλεχθήκατε με νούφαρα στη μνήμη
κι όλο μακριά με φέρνουνε τα μήλα
που έκοψα απ' τον κήπο
με ταξιδεύουν σε απαλούς αγέρες
πλάι σε θάλασσες που δεν κινούνται
μα βλέπουν πάνω τους με βλέμμα πράο.
Γ. Σαραντάρη, Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια
Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια
ήταν γιομάτη θόρυβο
είχε το πρόσωπο ξανθό
απ΄το μεθύσι
τα μαλλιά
τής σκέπαζαν τον ύπνο
είχε τρέξει στο δάσος
και ονειρεύονταν τον ουρανό
Γιατί λυπότανε
που δεν της έμειναν λουλούδια
να χαρίσει
στον ουρανό
τα είχε χαρίσει όλα
στην καρδιά μας
κι είχε φύγει
να μην την ξαναδούμε.
Cl. Monet, Νούφερα. 1916. Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης.
Για τα ποιήματα, βλ. Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1998.
Γ. Σαραντάρη, Η άνοιξη ξανά θα κάνει φόνο
Λένε πως η άνοιξη ξανά
πρώτα θα κάνει φόνο
Πρώτα θα κάνει φόνο
και ύστερα θα πεθάνει
Λένε πως η άνοιξη ξανά
έχει φιλήσει όλους
Τα παλικάρια έφυγαν
έμειναν οι κοπέλες
Και τίποτα δεν έρχεται ξανά
αν η άνοιξη δεν έρχεται
Λένε πως έφθασε η ζεστή
η πιο ζεστή μας μέρα.
Γ. Σαραντάρη, Ο άνεμος κι η άνοιξη
Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
αλλά μάταια κοπιάζουν
Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
τον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης
Η άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
και όλους μας φίλησε με θάρρος
προτού το ζητήσουμε
τώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
κι αναγκάζει κι εμάς να την αγαπήσουμε.
Γ. Σαραντάρη, Ήταν καιρός
Ήταν καιρός που η άνοιξη
μας αγαπούσε ακόμα
μας έστελνε πουλιά
να κελαηδήσουν
και με τις ώρες μας
να περπατήσουν συντροφιά.
J. J. Tissot, Άνοιξη. 1865.
Γ. Σαραντάρη, Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαγχρινή και άψογη κοπέλα.
Γ. Σαραντάρη, Στο πρόσωπο της άνοιξης...
Στο πρόσωπο της άνοιξης ήταν χυμένο φως
και μέσα στον αγέρα σαν από φωλιά
μακρυάθε τραγουδούσε και λαίμαργα
ο κορυδαλλός
όσες κοπέλες δεν αγάπησα
είχαν γίνει θάμνοι.
Γ. Σαραντάρη, Λίγο πολύ
Λίγο πολύ η άνοιξη
δεν θέλει πια να φύγει
ζάρια να παίζει ολοήμερα
θέλει μ΄εμάς χωριάτες
δρόμους να μη στοχάζεται
ταξίδια να μη βλέπει
να μη τη θέλει ο άνεμος
ολούθε που μας βρέχει.
Γ. Σαράνταρη, Σαν άνοιξη
Σαν άνοιξη είναι ολάκερη γη
τώρα που συμφιλιωθήκαμε
τώρα που περπατάμε παντού
και είναι παντού ευθείες γραμμές
που μας οδηγούν στις θάλασσες
να στοχαστούμε το θάνατο
μας ανεβάζουν στους ουρανούς
ν' αναπνεύσουμε περισσότερη ζωή.
Γ. Σαραντάρη, Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης
Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης
μπλεχθήκατε με νούφαρα στη μνήμη
κι όλο μακριά με φέρνουνε τα μήλα
που έκοψα απ' τον κήπο
με ταξιδεύουν σε απαλούς αγέρες
πλάι σε θάλασσες που δεν κινούνται
μα βλέπουν πάνω τους με βλέμμα πράο.
Γ. Σαραντάρη, Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια
Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια
ήταν γιομάτη θόρυβο
είχε το πρόσωπο ξανθό
απ΄το μεθύσι
τα μαλλιά
τής σκέπαζαν τον ύπνο
είχε τρέξει στο δάσος
και ονειρεύονταν τον ουρανό
Γιατί λυπότανε
που δεν της έμειναν λουλούδια
να χαρίσει
στον ουρανό
τα είχε χαρίσει όλα
στην καρδιά μας
κι είχε φύγει
να μην την ξαναδούμε.
Για τα ποιήματα, βλ. Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου