Ποιήματα για την ποίηση του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου
Νίκος Αλέξης
Ασλάνογλου, Ars Poetica
Το ποίημα
θέλω
να
είναι
νύχτα,
περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους
και
σε
αρτηρίες
όπου η
ζωή
χορεύει.
Θέλω
να
είναι
αγώνας, όχι
μουσική
που
λύνεται
μα πάθος
για
την
μέσα
έκφραση
μιας
ασυναρτησίας
μιας αταξίας
που
θα
γίνει
παρανάλωμα
αν δεν
τα
παίξουμε όλα
για
όλα.
Όταν οι
άλλοι,
αδιάφοροι, με
σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα
ή
ετοιμάζονται το
βράδυ
να πεθάνουν, όλη
τη
νύχτα
ψάχνω
για
ψηφίδες
αδιάφθορες μες
στον
μονόλογο τον
καθημερινό
κι ας
είναι
οι
πιο
φθαρμένες. Να
φεγγρίζουν
μες στο
πυκνό
σκοτάδι
τους
σαν
τ’
αχαμνά
ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ’
το
νόημα
με αίσθημα
ποτισμένες.
Από την ποιητική συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Υστεροφημία
Είπες κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια –
κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει.
Από την ποιητική συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Η ποίηση δε μας αλλάζει
Η
ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο
σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η
καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
Δε
σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε
θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η
ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει
πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.
Από την ποιητική συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)
Milton Avery (1885-1965), Διαβάζοντας ποίηση. 1957.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου