Άννα Αγγελοπούλου: Ποιήματα για την Πρωτομαγιά του Ρώμου Φιλύρα και πίνακες ζωγραφικής με στεφάνια Πρωτομαγιάς

Ρώμος Φιλύρα, Πρωτομαγιά

Το θρυλικό στεφάνι μας που μιαν αυγή του Μάη

μου' ταξες τότε, τώρα πια πώς έχει ξεθωριάσει,

πέρασε χρόνος και καιρός, μαράθη πια και πάει

και τα πυκνά λουλούδια του την ευωδιά έχουν χάσει.

Μήτε η ορμή, μήτε η χαρά. Τι κράτησε το χέρι μας

τα χείλη και τη σκέψη μας, ποια θλιβερή ατολμία

ήσουν ακόμη ολόμικρη και χάραξε τ' αστέρι μας

κι εμένα μ' έφαγε ο καημός κι άνοη ραθυμία.

Τώρα σαν τότε σ' αγαπώ, σαν πάντα, σαν και πρώτα

μ' όρκον αιώνιο πού' ρεψε στο φως και στο νυχτέρι,

μ' έρωταν ανεξήγητο κι επίμονη τη νότα
ξανθό μου αστέρι ονειρευτό, καλό, σεμνό μου ταίρι.
10.4.1935 {Δημοσ.: Μάιος 1935}

Myles Birket Foster (1825-1899). Στεφάνια Πρωτομαγιάς. Iδιωτική Συλλογή.

Ferdinand William Waldmuller, Κορίτσια κάνουν στεφάνια. 1846. Νέα Πινακοθήκη. Kasel.

Ρώμος Φιλύρας, Νύχτα Πρωτομαγιάς

Αποσπερού στο σπίτι μας κανείς δεν εκοιμήθη,

κι αν γύρναγε στο στρώμα του με στεναγμούς γλυκούς

ανάλαφρα τα μάτια μας, κι ολόδροσος, τη λήθη

των όμορφων ημερινών δεν έβρισκεν ο νους.

Ανάερα σα να πλέαμε' πα στ' άχαρα κρεβάτια

και νά' χε μείνει η θύμηση σα ρόδο μες στα ρόδα,

ο ύπνος, που κλείνει μοναχά τα βαρυμένα μάτια,

τη μυρωμένην έννοια μας-αλί-δεν επροβόδα.

Όσο που αργά στο χάραμα με μια γλυκιά καρδιά,

σαν εκατόφυλλο ανοιχτή, τα μάτια σιγοκλειούμε

όμως του κάκου, ολάγρυπνο το νου δεν ξεγελούμε,

κι η γαλανή λαχτάρα μας δεν έχει τελειωμό,

και λέμε με χαρούμενο και ποθερό καημό:

πρώτη φοράν ενιώσαμε την έννοια ως ευωδιά,

πρώτη φορά η αγρύπνια μας ήτανε σαν τραγούδι

κι η αγωνία μας απαλή πνοή που' γγίζει χνούδι...

Fr. William Topham (1838-1924), Κορίτσια που κάνουν στεφάνια. Ιδιωτική Συλλογή.

Άννα Αγγελοπούλου