Ο έρωτας στην ποίηση. Ερωτικά Ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα

Ερωτικά Ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα

Edvard Munch, Χωρισμός. 1896. Moυσείο Munch.

Πάμπλο Νερούδα, Το όνειρο

Περπάταγα στην αμμουδιά

κι αποφάσισα να σ' αφήσω

Πατούσα μια λάσπη 

που τρεμούλιαζε,

κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα

πήρα την απόφαση να φύγεις

από μέσα μου, με βάραινες

σαν πέτρα κοφτερή,

και σχεδίασα το χαμό σου

βήμα βήμα:

θα έκοβα τις ρίζες σου,

θα σ' αμόλογα στον άνεμο μόνη.

Αχ, εκείνο το λεπτό,

 καρδιά μου, ένα όνειρο

με τα τρομερά φτερά του

σε σκέπαζε.

Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη,

και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν,

και χανόσουν, ακίνητη,

ανυπεράσπιστη

μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου.

Έπειτα

η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου,

κι από το χωρισμό

που μας έσκιζε την ψυχή,

αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί,

αγαπώντας ο ένας τον άλλον

δίχως όνειρο, δίχως άμμο,

ακέραιοι και ακτινοβολώντας,

σημαδεμένοι από τη φωτιά.

Edvard Munch, ζευγάρι στην ακτή. 1906-1907. Εθνική Πινακοθήκη. Βερολίνο

Πάμπλο Νερούδα, Ο άνεμος στο νησί

Ο άνεμος είν' άλογο:

άκου το πώς τρέχει

στη θάλασσα, στον ουρανό.

Θέλει να με πάρει: άκου

πώς περιτρέχει όλη τη γη

για να με πάρει μακριά.

Κρύψε με στην αγκαλιά σου

γι' αυτή τη νύχτα μόνο,

που η βροχή θρυμματίζει

πάνω στη θάλασσα και στη στεριά

τα αμέτρητα στόματά της.

Άκου πως ο άνεμος

με καλεί καλπάζοντας

για να με πάρει μακριά.

Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,

με τα χείλη σου στα χείλη μου,

δεμένα τα κορμιά μας

στον έρωτα που μας καίει,

άσε τον άνεμο να φύγει

χωρίς να με πάρει μαζί του.

Άσε τον άνεμο να φύγει

αφροστεφανωμένος,

να με καλεί και να με ψάχνει

καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,

κι εγώ, βυθισμένος,

στα μεγάλα σου μάτια,

γι' αυτή τη νύχτα μόνο

να ξαποσταίνω, αγάπη μου.

Edvard Munch, Οι μοναχικοί. 1935. Μουσείο Munch.

Πάμπλο Νερούδα, Η βασίλισσα

Σε ονόμασα βασίλισσα.

Υπάρχουν πιο ψηλές από εσένα, πιο ψηλές.

Υπάρχουν πιο αγνές από εσένα, πιο αγνές.

Υπάρχουν πιο ωραίες από εσένα, υπάρχουν ωραιότερες.

Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στους δρόμους

κανένας δε σε αναγνωρίζει.

Κανείς δε βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου,

κανένας δεν κοιτά

το χαλί από κόκκινο χρυσάφι

που πατάς όπου περνάς,

το χαλί που δεν υπάρχει.

Κι όταν φανείς

αντηχούν όλα τα ποτάμια

στο κορμί μου, σείουν

τον ουρανό οι καμπάνες,

κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μόνο εσύ κι εγώ,

μόνο εσύ κι εγώ, αγάπη μου,

τον ακούμε.

Edvard Munch, Περπατώντας στον κήπο. 1930. Ιδιωτική Συλλογή.

Για τα ποιήματα, βλ. Πάμπλο Νερούδα, ερωτικά ποιήματα. Δίγλωσση έκδοση, μετάφραση Αγαθή Δημητρούκα, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2014.

http://www.edvardmunch.org/edvard-munch-paintings.jsp
http://www.wikiart.org/en/edvard-munch/the-lonely-ones-1935
http://www.wikiart.org/en/edvard-munch/couple-on-the-shore-from-the-reinhardt-frieze-1907
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Edvard_Munch_-_Separation_-_Google_Art_Project.jpg
http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?m=a&s=tu&aid=1793