Τρόπος εξέτασης του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία» Γ ΓΕΛ Πανελ. Εξετάσεις 2019-20

▼

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Καλοκαιρινά γυναικεία πορτρέτα. Πίνακες του Αμερικανού ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Robert Lewis Reid

Καλοκαιρινά γυναικεία πορτρέτα.

    O Robert Lewis Reid (1862-1929) είναι ένας από τους Αμερικανούς ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, που τη δεκαετία του 1880 ήλθε σε επαφή με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού, όταν ταξίδεψε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στη ζωγραφική. Όταν επέστρεψε στις Η.Π.Α., εντάχθηκε στην Ομάδα των 10 (Ομάδα καλλιτεχνών που έφεραν ανανεωτική πνοή στη νεότερη αμερικανική ζωγραφική) και έγινε διάσημος για τις προσωπογραφίες κομψών γυναικών που συνήθως ποζάρουν σε φυσικά τοπία και  κήπους.
       Επιλέγω μία σειρά από γυναικεία πορτρέτα του Reid στην καλοκαιρινή ύπαιθρο…Και επειδή σήμερα φυσάει, οι δύο πρώτοι πίνακες απεικονίζουν στιγμές από μία καλοκαιρινή ημέρα με αεράκι.

Robert Reid, Καλοκαιρινό αεράκι. 1928-1929. Ιδιωτική Συλλογή. Ο ουρανός έχει λευκά συννεφάκια. Το φόρεμά της ανεμίζει. 

Robert Reid, Μία ημέρα με αεράκι. 1898. Ιδιωτική Συλλογή. Μία ακόμα ημέρα με αεράκι στην εξοχή.

Robert Lewis Reid, Καλοκαιρινή κοπέλα. 1896. Ιδιωτική Συλλογή.  Κάθεται στα ξύλινα κάγκελα της βεράντας, φορώντας ψάθινο καπέλο για να προστατευθεί από τον ήλιο. 

Robert Reid, Κόντρα στον ήλιο. 1911. Μουσείο Τέχνης του Brigham Young University. Χωρίς καπέλο και ομπρέλα απέναντι από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Robert Reid, Ένα καλοκαιρινό πορτρέτο. Ιδιωτική Συλλογή.

Robert Reid, Kίτρινο λουλούδι ή η γυναίκα του ζωγράφου στον κήπο. 1908. Ιδιωτική Συλλογή. Μία υπέροχη προσωπογραφία της γυναίκας του Reid. Κίτρινο φόρεμα και κίτρινο λουλούδι.

Robert Reid, Η λευκή ομπρέλα. 1907. Smithsonian Μουσείο Τέχνης. Στο ένα χέρι μια αγκαλιά λουλούδια, στο άλλο μία λευκή ομπρέλα. Μία καλοκαιρινή λευκή αιθέρια οπτασία.

Robert Reid, Μία κυρία με ομπρέλα. 1921. Ιδιωτική Συλλογή.

Robert Reid, To κάθισμα του κήπου. 1911. Ιδιωτική Συλλογή.

στις

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund24 Ιουλίου 2015 στις 10:21 π.μ.

    Ξυπνᾶς τὸ αἰώνιο καλοκαίρι

    Ξυπνᾶς τὸ αἰώνιο καλοκαίρι,
    ἀνατέλλοντας ἕναν ἄλλο ἥλιο,
    κάνοντας πιὸ ὄμορφα, πιὸ θαυμαστὰ τὰ μάτια,
    καθὼς ἐλπίζουν νὰ σὲ ἰδοῦν, κρεμῶντας μιὰ λευκὴ ἀντηλιά…

    Κ’ εἶναι ἡ σκιά σου αὐτὸ τὸ φῶς τὸ εἰρηνικὸ ποὺ πέφτει
    στούς κάμπους – στεφανωμένους μὲ πορφυρὴ αἰωνιότητα…

    Κ’ εἶναι ἡ σκιά σου αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ μέ τυλίγει,
    καὶ μὲ σηκώνει, μὲ κρεμνάει ψηλά,
    στὴν ἄνοιξη τοῦ κόρφου του!..

    Γιῶργος Θέμελης (1900 - 1976)


    ΥΓ. Η ζωή είναι (και) αλλού. Λίγος Θέμελης ακόμα, για να αντέξουμε την αβάσταχτη καθημερινότητα, τη ζέστη και τον πανικό γύρω μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου26 Ιουλίου 2015 στις 1:13 π.μ.

    Πολύ λυρικό. Πάντα με συγκινεί ο Θέμελης. Χαίρομαι που μου τον θυμίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή