Η βροχή στη ζωγραφική. Ένας πίνακας του Leonard Campbell Taylor με γυναίκες που διαβάζουν
Επειδή σήμερα βρέχει όλη μέρα και επειδή και χθες έβρεχε, σκέφτηκα την παρακάτω εικόνα από τον πίνακα ενός "άγνωστου", αλλά εξαιρετικού Βρεττανού ζωγράφου, του Leonard Campbell Taylor (1874-1969), το έργο του οποίου έχουν "ανακαλύψει" oι συλλέκτες.
Αρχές του 20ού αιώνα. Στο δωματίου του εξοχικού τους πύργου, δύο νεαρές γυναίκες νιώθουν την απόλυτη ραστώνη και αδράνεια μιας επαναλαμβανόμενης βροχερής ημέρας…Γιατί στην αγγλική εξοχή συχνά "βρέχει καθημερινά". Οι δύο γυναίκες έχουν διακόψει το διάβασμά τους. Η μία ξαπλωμένη αναπαυτικά στην πολυθρόνα κοιτάζει προς το παράθυρο, στην αγκαλιά της τεμπελιάζει μια γάτα. Η άλλη στέκεται όρθια δίπλα στο παράθυρο και κοιτάζει το βροχερό τοπίο. Στα χέρια της κρατά ένα βιβλίο… Από το παράθυρο διακρίνουμε τον προσεκτικά επιμελημένο κήπο και το συννεφιασμένο ουρανό. Υπέροχα τα λευκά φορέματα των γυναικών, τα οποία μαζί με τις λευκές κουρτίνες φωτίζουν τη σκηνή.. Η εικόνα μοιάζει να έχει βγει από τις σελίδες των ρομαντικών μυθιστορημάτων του 19ου αιώνα.
Leonard Campbell Taylor, Η βροχή. Βρέχει κάθε μέρα. 1906. Ιδιωτική Συλλογή.
Μπορείτε να δείτε τον πίνακα και ως ένα σχόλιο στην ανία της αριστοκρατίας της Βρεττανικής υπαίθρου και κυρίως στην απραξία των γυναικών που βέβαια δεν είναι αναγκασμένες να εγκαταλείψουν τη θαλπωρή του πολυτελούς δωματίου τους για να εργαστούν υπό συνθήκες βροχής. Είναι ένα σχόλιο, επίσης, για το βροχερό καιρό της Αγγλικής εξοχής. Ο τίτλος του πίνακα στα αγγλικά "rain it raineth every day" προέρχεται από στίχο του έργου του Σαίξπηρ "Η Δωδεκάτη Νύχτα".
Ο πίνακας καταπληκτικός βέβαια, αλλά με κέρδισε και το κείμενο σου Άννα μου. Καλό βράδυ και καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα, Joan. Εδώ που βρίσκομαι, κάθε μέρα βρέχει και από λίγο καθημερινά…τώρα βρέχει πάλι!
ΔιαγραφήΤοση βροχη αυτες τις μερες, κοντευει να μας εχει μετατρεψει σε ηρωιδες της Τζειν Οστιν. Σου θυμιζει Αγγλια με την πρωτη ματια αυτος ο πινακας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι βρέχει και τώρα…φυσάει!
ΔιαγραφήΗ ανοιξη ισως αργησει λιγο στη Θεσσαλονικη φετος. Δεν την κατηγορω.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Απόσπασμα από τα "Ψάθινα καπέλα" της Μαργαρίτας Λυμπεράκη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό χτες ο καιρός είναι στη βροχή, μα δε λέει να βρέξει. Συννεφιάζει, βγαίνει ο ήλιος, ξανασυννεφιάζει, αυτό γίνεται. Λίγες ψιχάλες παν να πέσουν, όμως μένουν στον αέρα, αναδίνοντας το άρωμα της ένωσής τους με τη γη που ακόμα δεν έγινε. Τα δέντρα, αναποφάσιστα, λυγίζουν πότε από δω πότε από κει, οι ρίζες κι οι κορμοί ζητάν νερό, τα φύλλα θέλουν ήλιο. Σκοτεινιάζει, ο ουρανός χαμηλώνει, όλα χαμηλώνουν. Τα ζώα φοβούνται. Οι κότες κουρνιάσανε, τα κουνέλια κάθουνται μαζεμένα και γλείφουνται, οι κατσίκες ρίχνουν γύρω βλέμματα ανήσυχα. Κι ο Μαυρούκος φοβότανε. Κατέβαζε την κομμένη του ουρά, τα μάτια του παρακαλούσαν, φαινόταν το ένα του δόντι σα να το 'χε ξεχάσει έξω από το στόμα, και δεν το κουνούσε από κοντά μου. Εκεί, τώρα, δεν έχει να φοβάται. Η πλάκα που τον σκεπάζει είναι στέρεα, κανένας άνεμος δεν μπορεί να τη σηκώσει.
Βροντάει. Μια αστραπή. Κλείνουμε τα μάτια γιατί τη μεγάλη λάμψη δεν την αντέχουμε. Κρυώνουμε λίγο, μόλις, κι αυτό το κρύο είναι πιο δυνατό απ' τα χιόνια του χειμώνα. Βουβοί κοιτάζουμε έξω απ' το τζάμι, δεν τολμάμε να κάνουμε μια κίνηση, πιάστηκε η ανάσα μας, πνιγόμαστε, μια στιγμή και θα χαθούμε.
Τότε πιάνει η βροχή. Ένα δάκρυ που δε θα φτάσει ποτέ ως τα μάτια μας μας ανακουφίζει, γελάμε.
— Ευχάριστο, λέει ο παππούς, πολύ ευχάριστο.
Αυτό για τον παππού θα πει ωφέλιμο για τα δέντρα.
— Ναι, πολύ, λέει κι η θεία Τερέζα, τάχα για τα δέντρα, ενώ χαίρεται μόνο που θα μπορέσει να λουστεί με βρόχινο νερό.
Η μητέρα δε μιλάει, τον πατέρα τον γνώρισε μέρα βροχερή.
Θα 'θελα να τρέξω έξω, να χαρώ. Μα θα βρεχόμουν. Κάθουμαι μαζεμένη στον καναπέ, σα γάτα, δίχως σκέψη ακούω τη βροχή. Κάτι μαζεύεται μέσα μου που δεν ξέρω, που με γεμίζει χαρά κι αγωνία. Ξαλαφρώνω μόνο όταν τραγουδάω, όταν γράφω λίγες λέξεις σ' άσπρο χαρτί, ή ζωγραφίζω σχήματα φανταστικά, πολλούς κύκλους τον ένα μέσα στον άλλο ή τριφύλλια με τέσσερα φύλλα.
— Πάρε ένα βιβλίο, ένα κέντημα, λέει η μητέρα. Δε μ' αρέσει να σε βλέπω με σταυρωμένα τα χέρια.
— Δεν μπορώ.
— Τι θα πει δεν μπορείς;
— Θα πει πως δεν μπορώ.
Αγαπημένο κείμενο τα Ψάθινα καπέλα. Ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα που έγραψες και για το χρόνο που αφιέρωσες να το γράψεις.
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα!
https://www.youtube.com/watch?v=USoWqQ_cF9Q&feature=youtu.be
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο! Πόσο μου λείπει η "απραξία".
ΑπάντησηΔιαγραφή