Τρόπος εξέτασης του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία» Γ ΓΕΛ Πανελ. Εξετάσεις 2019-20

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Το φεγγάρι στην ποίηση και τη ζωγραφική. Κατερίνα Γώγου και Κώστας Καρυωτάκης

Κατερίνα Γώγου, {Πώς με κοιτάζει απόψε...}

Johann Peter Hasenclever (1810–1853), Συναισθηματική γυναίκα. 1846. Πινακοθήκη του Ντύσελντοφ.

Κατερίνα Γώγου, {Πώς με κοιτάζει έτσι...}

Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί 
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι... 
Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό 
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι... 
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο 
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά 
δείχνει παντού και πουθενά 
τι θέλει το φεγγάρι... 
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα 
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου μού διογκώνει το Εγώ μου... 
Ποιανής σελήνης έκλειψη ποιου φεγγαριού η χάση 
μαζί σηκώνει μέσα μου άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου... 
πώς με κοιτ... 
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...


Από την ποιητική συλλογή "Απόντες"  (1986)

Fyodor Petrovich Tolstoy, Φως του φεγγαριού μέσα από το παράθυρο. 1826. Πινακοθήκη Τρετιάκοφ. Μόσχα

Κώστα Καρυωτάκη, Το Φεγγαράκι απόψε...


Τὸ φεγγαράκι ἀπόψε στὸ γιαλὸ

θὰ πέσει, ἕνα βαρὺ μαργαριτάρι.

Κι ἀπάνω μου θὰ παίζει τὸ τρελὸ

τρελὸ φεγγάρι.
Ὅλο θὰ σπάει τὸ κῦμα ρουμπινὶ

στὰ πόδια μου σκορπίζοντας ἀστέρια.

Οἱ παλάμες μου θά ῾χουνε γενεῖ

δυὸ περιστέρια·
Θ᾿ ἀνέβουν -- ἀσημένια δυὸ πουλιὰ --

μὲ φεγγάρι -- δυὸ κοῦπες -- θὰ γεμίσουν,

μὲ φεγγάρι τοὺς ὤμους, τὰ μαλλιὰ

θὰ μοῦ ραντίζουν.
Τὸ πέλαγο χρυσάφι ἀναλυτό.

Θὰ βάλω τ᾿ ὄνειρό μου σὲ καΐκι

ν᾿ ἀρμενίσει. Διαμάντι θὰ πατῶ

λαμπρὸ χαλίκι.

Τὸ γύρω φῶς ὡς θᾶν τὴ διαπερνᾷ,

ἡ καρδιά μου βαρὺ μαργαριτάρι.

Καὶ θὰ γελῶ. Καὶ θὲ νὰ κλαίω... Καὶ νά,

νὰ τὸ φεγγάρι!

Από την ποιητική συλλογή "Νηπενθή" (1921)

Georges Innes, Σεληνόφως, 1885. Μουσείο Τέχνης Weisman. Πανεπιστήμιο Minesota.

2 σχόλια:

  1. Νυχτερινό 1

    Μονάχη η φλόγα του κεριού μου,
    κι απέναντί μου στο τραπέζι
    θαρρείς το τέλος της προσμένει·
    λίγες στιγμές έχει να ζήσει
    και μες στη νύχτα τρεμοπαίζει,
    σα μια ψυχούλα φοβισμένη...

    Απόξω έν’ άγρυπνο φεγγάρι
    με κόπο χάνεται στα χάη
    μιας ατελεύτητης ερήμου...
    Σα να μη θέλει να πεθάνει,
    μ᾿ αναλαμπὲς ψυχομαχάει
    το ετοιμοθάνατο κερί μου...

    Και το βαρύθυμο φεγγάρι,
    που χρόνια τώρα έχει σωπάσει,
    και το κερί μου που πεθαίνει
    και, μέσα, η θλιβερὴ ψυχή μου,
    χωρίς αιτία, κι οι τρεις στην πλάση
    είμαστε τόσο λυπημένοι...


    ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ


    ***

    Νυχτερινό 2

    Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
    που λάμπει μεσ’ τη νύχτα – τίποτ’ άλλο.

    Μια φωνή γρικιέται μέσ’ το σάλο
    και που σε λίγο παύει -τίποτ’ άλλο.

    Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
    του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄άλλο.

    Και μόνον εν παράπονο μεγάλο
    στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ’ άλλο.

    ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένα και τα δύο Νυκτερινά του Ναπολέοντα. Καληνύχτα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή