Ρένα Καρθαίου, Οκτώβριος
Η "παράταση" του Καλοκαιριού που μας προσφέρει ο μήνας Σεπτέμβριος έληξε για ακόμη μία χρονιά. Με το τέλος του Σεπτεμβρίου, αποχαιρετούμε οριστικά για ακόμη χρονιά το Καλοκαίρι. Ο καθαρά "φθινοπωρινός" μήνας Οκτώβριος είναι εδώ...H πρώτη ημέρα του Οκτωβρίου πορεύεται προς το τέλος της...
Winslow Homer (1836-1910), Μία ημέρα του Οκτωβρίου. 1889. The Clark Art Institute Museum.
Ας τον υποδεχθούμε, λοιπόν, με το ομώνυμο τρυφερό "παιδικό" ποιηματάκι της Ρένας
Καρθαίου.
Καρθαίου.
Ρένα Καρθαίου, Οκτώβριος
Τα χαλκώματα αγοράζει
και τα φύλλα όλα σκεπάζει .
Με το σάκο του στον ώμο
τριγυρίζει μες στο δρόμο .
Όπου ο Οκτώβρης κι αν αγγίζει
το τοπίο κοκκινίζει .
Ως και τ’ Αη – Δημήτρη το άτι
από μπρούτζο ένα κομμάτι.
Στα χρυσάνθεμα πατάει,
βρέχει, αστράφτει όπου περνάει .
Με την πρώτη ανατριχίλα
πέφτουν χάλκινα τα φύλλα
James Tissot, Οκτώβριος. 1877. Μουσείο Καλών Τεχνών του Μόντρεαλ.
ΥΠΟΦΩΤΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒραχνή η Περιπέτεια
απ’ το πολύ να λέει
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.
Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντάς το συνεχώς
προσεκτικά και αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα
από την αίσθηση πως ζω,
που την πίνω αργά αργά
σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Πολύ ρηχό φλιτζάνι
το φως του Οκτωβρίου.
Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.
Την πας πιο δω πιο κει
ανάλογα που θέλεις κάτι ν’ αραιώσει,
κάτι να γίνει πιο πυκνό.
Έχει η ατμόσφαιρα
αυτό που λέμε λιγοστεύει,
είτε πρόκειται για φως
για θεό
φθινοπώριασμα πίστης
για υπόφωτο έρωτα.
Ειν’ η ατμόσφαιρα
διασκορπισμένο και σπασμένο
το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:
τι απόγινε, τι απόγινες;
Πάει κι αυτό πάει κι αυτό
τραγουδιστά αποκρίνεται
η λακωνική εξαφάνιση.
Αργά αργά μυθιστορίζεσαι.
Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.
Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.
Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Άδειες ονοματοφωλιές
σ’ εσοχές της φωνής,
ξεπουπουλιάσματα ύψους.
Πεινασμένα φωνήεντα
τσιμπάνε με το ράμφος τους
ψόφια τζάμια.
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη.
Τρώει αργά αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα,
στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις:
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Το κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη Θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
Ύφεση πολυφωνική.
Ακολουθώ.
Προσέχοντας πού πατάω.
Παντού σπασμένο μάκρος.
Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.
Έτσι σου ‘ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω
να κουκουλωθείς
να μη βλέπεις άλλο
τι γρήγορα κι απρόσεχτα
ανακατεύουν οι χαμοί
ό, τι εμείς αργά αργά και προσεκτικά
ανακατεύοντας
καθυστερούμε να χαθεί
απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.
KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ, Το τελευταίο σώμα μου, 1981.
Είναι από τα αγαπημένα μου ποιήματα της Κικής Δημουλά. Αχ αυτό το "υπόφωτο" φως του Οκτωβρίου,
ΑπάντησηΔιαγραφή