Σαράντος Παυλέας, Το Δίχτυ

Σαράντος Παυλέας, Το Δίχτυ

Ιδού κάποια αποσπάσματα από το ποιητικό έργο To Δίχτυ του λυρικού ποιητή Σαράντου Παυλέα (1917-2005)

...Κατοικώ στην κορυφή του θαλάσσιου βράχου μου

του ψηλομέτωπου,

στοχάζομαι πως η καταγωγή μας

είναι η μοναξιά,

μια πέτρα είμαι μοναξιάς.

...

Οι θλίψεις σκλήρυναν πια την καρδιά μου,

χιλιοπατημένος είναι η καρδιά μου δρόμος,

όπου πέρασαν πάνω του όλοι οι οδοστρωτήρες,

όλα τα οχήματα τα μικρά και τα μεγάλα.

Τώρα πια είμαι άφοβος.

Την καρδιά μου την πέρασαν όλα τα τρακτέρ

και είναι σκληρή σαν πεζοδρόμιο.

Μπορείτε να βαδείστε πάνω της.

Είναι μια βέβαιη λεωφόρος χαράς.

Είναι μια έξοδος προς το θάρρος και

Μια διδασκαλία θέλησης.

Εμπρός, προχωρείστε πάνω της όλοι αγκαλιασμένοι

χαμογελώντας προς το μέλλον σας.

Δεν υπάρχει άλλη ασφαλέστερη οδός προς το μεγάλο Αύριο

από την καρδιά μου.

Θα παραδεχτώ εκείνη την πολιτεία

ευτυχισμένη

όπου όλοι οι πολίτες έγραψαν

σ᾽ένα όστρακο

τη λέξη “φόβος” και τον εξόρισαν

από τους νόμους της

και από τις καρδιές τους,

όπου δεν υπάρχουν αφέντες και δούλοι

και η φανταστική ελευθερία

ανταμώνεται η δικαιοσύνη.

Ναι, τότε θα ονομάσω την πολιτεία ευτυχισμένη

σαν οι πολίτες της δουλεύουν αδερφωμένοι.

(Λέγω πολιτεία του Θεού εκείνη όπου ο κάθε εργαζόμενος

είναι του κόπου του κύριος)

Σας παραδίδω την καρδιά μου,

Όλες οι ελπίδες

της γέλασαν, όλων των ενθουσιασμών οι σημαίες,

αφού της κρυφόγνεψε η κάθε αλήθεια,

αυτή την πικραμένη πέτρα, πατριώτες μου.

Πάνω της πέρασαν όλες οι χαιρετιστήριες φωνές

των βαποριών και των τρένων,

την τρικύμισαν και την εγκατέλειψαν,

την κράτησαν όλες οι απελπισίες,

την γέμισαν όλες οι επιθυμίες και την φλόγισαν όλες οι χαρές,

της ανέμισαν όλα τ᾽όνειρα.

Αυτή την καρδιά που γέμισε

πατρίδα και ανθρωπότητα

σας την προσφέρω δώρο

να την κάμετε πλατύ δρόμο δικαιοσύνης

κι αλήθειας φως, παντού φως, γιατί τόσο ο τόπος

μας το εστερήθη.

Ed. Burne Jones, Ελπίδα. 1896. Museum of Fine Arts. Boston.

...

O χρόνος όπου ζω είναι η σκιά του πέρα χρόνου.

(Από τις αμφιβολίες αρμόζει να φτάνουμε στη σκιά της

βεβαιότητας.)

Μέλισσα, σ᾽εκνευρίζει το γυαλί που σε κρατά κλεισμένη,

γιατί εμένα δε με πειράζει του σώματός μου το γυαλί;

Σ᾽όλη μου τη ζωή ποθούσα να μην είμαι άπιστος, αλλά πιστός.

Δεν κατόρθωνα όμως

το δύσκολο αυτό κατόρθωμα της εποχής μου.

Σχίζεται η καταχνιά της Λεωφόρου

και τελειώνουν όλα τα ονειρώδη.

Σχίζεται και η λύπη μας.

Ουσιαστικά λύπη δεν υπάρχει,

γιατί η χαρά είναι του Σύμπαντος η πραγματικότης.

Ed. Burne Jones, Ελπίδα. 1896. Museum of Fine Arts. Boston.

Βλ. Σαράντος Παυλέας, Έλξη και δίχτυ, Θεσσαλονίκη 1963, σσ. 76-93.
http://www.mfa.org/collections/object/hope-32751

Για το βιογραφικό του Σ. Παυλέα, βλ.
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=329
http://invenio.lib.auth.gr/record/4541/files/npa-2004-4420.pdf