Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Η αγάπη στην ποίηση: Ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη για την αγάπη

Μανόλης Αναγνωστάκης, Πέντε μικρά θέματα

Ι

Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη
ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και το κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ᾽όλους.

ΙΙ

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα
Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές
Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτά-
χτηκα
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κρά-
τησες
Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα
τραγικά ονόματα
Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου
ορίζοντα
Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο
εαυτό μου
Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να
με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου
αυταπάτη.
Edv. Munch, Οι μοναχικοί. 1899. Munch Museum. Όσλο.

ΙΙΙ

Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα

Kάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ

Nύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη 
νεκρὴ

Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ


Kᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο τοῦ 
πόθου μου 

Κι ἐγὼ ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ
 κρα-
τώντας 
Aκόμα μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου πα-
λάμες


(Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς 
Nὰ γνωρίζω κανένα κι οὔτε 
Kανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε).

IV

Κάτω απ᾽τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική
μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη πού᾽ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπρο-
στά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του ονείρου
Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

V

Xαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη
Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά
Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω
Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη
Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης
Άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης
Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου
(Ανελέητο κύμα της νιότης μου).

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!

Από τη συλλογή Εποχές


Edv. Munch, Ζευγάρι στην παραλία. 1906-1907. Νέα Εθνική Πινακοθήκη. Βερολίνο.

Βλ. Μ. Αναγνωστάκης, Ποιήματα 1941-1971, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2000, σσ. 26-30.
http://www.edvardmunch.org/edvard-munch-paintings.jsp
http://www.googleartproject.com/collection/the-munch-museum-oslo/artwork/two-people-the-lonely-ones-edvard-munch/523028/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου