Νύχτες Καλοκαιρινές
Στις χώρες του Βορρά δεν πέφτει ποτέ βαθύ σκοτάδι το Καλοκαίρι. Το φως της ημέρας διατηρείται αχνό... Οι νύχτες είναι "λευκές"...νύχτες ονείρου... παραμυθένιες και μαγικές, νύχτες που αποπνέουν απόκοσμο ερωτισμό...
Οι Σκανδιναβοί ζωγράφοι έχουν προσπαθήσει να αποτυπώσουν εικόνες από τις καλοκαιρινές νύχτες του Βορρά, εικόνες ονείρου και μυστηρίου. Ιδού, μία επιλογή από αγαπημένους μου πίνακες που μου θυμίζουν ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου.
Edvard Munch, Καλοκαιρινή Νύχτα στην παραλία. 1902-1903. Μουσείο Berberini. Πότσδαμ. Είναι ένα από τα πολλά καλοκαιρινά Νυχτερινά τοπία του Νορβηγού ζωγράφου.
Aksel Waldemar Johannessen (1880-1922), Καλοκαιρινή νύχτα. Γύρω στα 1920. Μία εξπρεσιονιστική νύχτα Καλοκαιριού. Σ' ένα πραγματικά απόκοσμο τοπίο οι φιγούρες ενός άνδρα και μίας γυναίκας συναντώνται στην άκρη του μονοπατιού που περνά μέσα από το άνοιγμα ενός φράκτη...
Richard Bergh, Καλοκαιρινό βράδυ. 1899-1900. Gothenburg Μουσείο Τέχνης. Ένας άνδρας και μία γυναίκα κοιτάζουν το "ελαφρό τοπίο που θαρρείς πως στηρίζεται στο φως...".
Νικηφόρος Βρεττάκος, Ένα βράδυ ο κόσμος
Ηρεμία, βαθιά, ελαφρό τοπίο
που θαρρείς πως στηρίζεται στο φως
κ’ επιπλέει και μαζί του ο ουρανός
μετακινιέται απάνω του όλος θείο
χρώμα απ’ τη δύση. Τι ‘ναι ένα βιβλίο;
Τι’ ναι ένας ποιητής εμπρός σ’ αυτό;
Αεράκι έχει γίνει φωτεινό
το βαρύ που είχα πάνω μου φορτίο.
Και δεν ξέρω που πρέπει να στραφώ
και δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να ειπώ,
στη ζωή ή στο θάνατο, αντίο.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Ένα βράδυ ο κόσμος
Ηρεμία, βαθιά, ελαφρό τοπίο
που θαρρείς πως στηρίζεται στο φως
κ’ επιπλέει και μαζί του ο ουρανός
μετακινιέται απάνω του όλος θείο
χρώμα απ’ τη δύση. Τι ‘ναι ένα βιβλίο;
Τι’ ναι ένας ποιητής εμπρός σ’ αυτό;
Αεράκι έχει γίνει φωτεινό
το βαρύ που είχα πάνω μου φορτίο.
Και δεν ξέρω που πρέπει να στραφώ
και δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να ειπώ,
στη ζωή ή στο θάνατο, αντίο.
Ηρεμία, βαθιά, ελαφρό τοπίο
που θαρρείς πως στηρίζεται στο φως
κ’ επιπλέει και μαζί του ο ουρανός
μετακινιέται απάνω του όλος θείο
χρώμα απ’ τη δύση. Τι ‘ναι ένα βιβλίο;
Τι’ ναι ένας ποιητής εμπρός σ’ αυτό;
Αεράκι έχει γίνει φωτεινό
το βαρύ που είχα πάνω μου φορτίο.
Και δεν ξέρω που πρέπει να στραφώ
και δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να ειπώ,
στη ζωή ή στο θάνατο, αντίο.
P. S. Krøyer (1851-1909), Καλοκαιρινό βράδυ στην παραλία του Σκάγκεν. Ο ζωγράφος και η γυναίκα του. 1899. Μουσείο του Σκάγκεν. Ένα καλοκαιρινό βράδυ "Αεράκι έχει γίνει φωτεινό το βαρύ που είχα πάνω μου φορτίο".
Edvard Munch, Ερωτισμός ένα καλοκαιρινό βράδυ. 1891. Μουσείο Munch. Όσλο. Ένα καλοκαιρινό βράδυ οι φιγούρες μίας γυναίκας και ενός άνδρα στο βάθος του μονοπατιού... Σε πρώτο πλάνο μία ηλικιωμένη γυναίκα..."Και δεν ξέρω που πρέπει να στραφώ
και δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να ειπώ,
στη ζωή ή στο θάνατο, αντίο"
Harald Sohlberg (1869-1935), Καλοκαιρινή Νύχτα. 1899. Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας. Όσλο. Ένα καλοκαιρινό βράδυ "Ηρεμία, βαθιά, ελαφρό τοπίο
που θαρρείς πως στηρίζεται στο φως
κ’ επιπλέει και μαζί του ο ουρανός
μετακινιέται απάνω του όλος θείο
χρώμα απ’ τη δύση".
P. S. Krøyer (1851-1909), Καλοκαιρινό βράδυ στη βόρεια παραλία του Σκάγκεν. 1893. Μουσείο του Σκάγκεν. Σκάγκεν. Ένα βράδυ "ηρεμία, βαθιά..."
http://samling.nasjonalmuseet.no/en/object/NG.M.00525
https://en.wikipedia.org/wiki/Summer_Evening_on_Skagen%27s_Southern_Beach
https://en.wikipedia.org/wiki/Summer_Evening_on_Skagen%27s_Southern_Beach
.jpg){kind=link}
Η ποίηση στη ζωγραφική. (Και η ζωγραφική στην ποίηση.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικός Βρεττάκος.
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ Ο ΙΟΥΛΙΟΣ
Απομεσήμερο των τρελαμένων τζιτζικιών
και δειλινό με άρωμα κοντούλας,
σαν σπάει η σάρκα της στον ουρανίσκο.
Βραχιολάκι από κοχύλια στης μέρας τον αστράγαλο
που ξυπόλυτη σ’ αμμούδες του χρόνου βαδίζει.
Διάφαν’, ατάραχα, νερά των γαλάζιων μεδουσών περβόλια υγρά.
Μελωδικός βρυγμός στων καϊκιών τα ξύλα,
καθώς λικνίζοντ’ απαλά στον μώλο δεμένα.
Μονοτονία ηχητική της δεκαοχτούρας τα χαράματα.
Σεινάμενη κίσσα αυτάρεσκη
στ’ απόσκια των κλαδιών της χαρουπιάς
και ξηρή του ανέμου μια πνοή
σ’ ευκαλύπτων το φύλλωμα.
Σπουργιτάκι τσιμπολογώντας ψίχουλα στο τραπεζομάντηλο
κι ο γάτος παιχνιδιάρικα να τραβάει την άκρη του.
Η αφιασίδωτη ομορφιά μ’ ένα πράσινο φόρεμα
στη μέση του λαβρωμένου τοπίου. Της αγάπης.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πλησμονή οστών, Μελάνι 2018
Yπέροχο! Δεν το ήξερα αυτό το ποίημα! Ευχαριστώ πολύ!
Διαγραφή