Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 8 Απριλίου 2023

Η Ανάσταση του Λαζάρου. Ένας πίνακας ζωγραφικής του Vincent Van Gogh και ένα ποίημα του Χρίστου Λάσκαρι

 Η Ανάσταση του Λαζάρου του Vincent Van Gogh και του Χρίστου Λάσκαρι


    Σάββατο του Λαζάρου σήμερα και λόγω της ημέρας, θυμήθηκα έναν πίνακα του γνωστού Ολλανδού ζωγράφου Vincent Van Gogh, που με συγκινεί ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα, θυμήθηκα δύο πίνακες, γιατί ο πίνακας του Van Gogh εμπεριέχει τον πίνακα ενός άλλου σημαντικού Ολλανδού ζωγράφου, του Rembrandt. 

     O Van Gogh, έχοντας ως αφετηρία την "Ανάσταση του Λαζάρου" του πολύ παλιότερου χρονικά Rembrandt, ζωγραφίζει τη δική του εκδοχή της  σκηνής της "Ανάστασης". Η αναπαράσταση της "Ανάστασης του Λαζάρου" από τον Van Gogh διαφέρει αισθητά από την "Ανάσταση του Λαζάρου" του Rembrandt.


Vincent Van Gogh, Η Ανάσταση του Λαζάρου (κατά τον Ρέμπραντ), Saint Remy. 1890. Μουσείο Van Gogh. Άμστερνταμ  (βλ. Vincent Van Gogh, Η Ανάσταση του Λαζάρου)

Η σκηνή της Ανάστασης από τον Van Gogh διαδραματίζεται σ' ένα από τα αγαπημένα του "κίτρινα" λιβάδια της γαλλικής υπαίθρου (του Saint Remy), που συνήθιζε να απεικονίζει. Σε αντίθεση από το σκοτεινό πίνακα του Rembrandt, η "Ανάσταση του Λαζάρου" του Van Gogh φωτίζεται από έναν πελώριο ήλιο που προβάλλει στο βάθος, πάνω από τα βουνά του ορίζοντα.  Ο Van Gogh αφαιρεί από τη σκηνή την κεντρική μορφή του Χριστού, ο οποίος στον πίνακα του Ρέμπραντ απεικονίζεται με σηκωμένο το χέρι και με έκφραση δραματικής έντασης, τη στιγμή που εγείρει τον Λάζαρο. Αφαιρεί, επίσης, και άλλα δευτερεύοντα πρόσωπα που παρίστανται ως θεατές της σκηνής της Ανάστασης. Διατηρεί, όμως, δύο γυναικείες μορφές, τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία. Μοντέλα για τις δύο μορφές ήταν δύο υπαρκτά γυναικεία πρόσωπα, που ο Van Gogh είχε γνωρίσει στην Arl και τις συναντάμε και σ' άλλους πίνακες του, η κυρία Roulin με το πράσινο φόρεμα και η κυρία Ginoux με το σκούρο ριγωτό φόρεμα. Ο ζωγράφος αποτυπώνει αριστοτεχνικά τον ανθρώπινο πόνο στη μορφή του Λάζαρου, αλλά και στην έκφραση και τις κινήσεις των δύο αδελφών του. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Λάζαρος απεικονίζεται με κόκκινα γένια στο πρόσωπό του. Η λεπτομέρεια αυτή κάνει πολύ πιθανή την άποψη, σύμφωνα με την οποία ο Van Gogh ταυτίζεται με τον Λάζαρο...Μήπως προσδοκά να αναστηθεί όπως ο Λάζαρος; Μήπως περιμένει να αναστηθεί όπως ο Λάζαρος; 
Ή μήπως πίστευε ότι είχε αναστηθεί όπως ο Λάζαρος;

Rembrandt, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1630-1632. Los Angeles County Museum of Art (βλ. Rembrandt, Η Ανάσταση του Λαζάρου).

Θεωρείται ότι ο Van Gogh ζωγράφισε την Ανάσταση του Λαζάρου από ένα χαρακτικό του Rembrandt που του είχε στείλει ο αδελφός του, o Theo.

Rembrandt, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1642. Χαρακτικό. Rijksmuseum Museum. Amsterdam.

O πίνακας του Van Gogh μου θύμισε το ποίημα του Χρίστου Λάσκαρι


Ο αναστημένος Λάζαρος διαλογίζεται


Ακούστηκε πως αναστήθηκα,

πως γύρισα πάλι στη ζωή

και είμαι ζωντανός

όσο και πρώτα.

Μπορεί να είναι κι έτσι.

Όμως,

ας μη γελιόμαστε.

Όσο και να αναστηθείς,

η παγωνιά του πεθαμένου

μένει.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Πάροδος", τ. 4, Ιούλιος 2004, σ. 272.

https://joyofmuseums.com/museums/united-states-of-america/los-angeles-museums/los-angeles-county-museum-of-art/the-raising-of-lazarus/

https://www.greek-language.gr/periodika/mags/parodos/2004/4/123197

2 σχόλια:

  1. Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

    Φρόντισες μέσα κι έξω από τη Βηθανία
    όλοι να μάθουν την ανάστασή μου.
    Τώρα, θύμα ενός θαύματος, για χρόνια περιφέρομαι
    ένας ρακένδυτος που τον κοιτούν όλοι φιλύποπτα
    αν πρέπει να τον πάρουν για τρελό ή να τον πιστέψουν.

    Μα κι ο ίδιος πια δεν ξέρω τι, ποιος είμαι
    χωρίς καν συγγενείς και φίλους που όλοι φοβηθήκαν
    ή ζήλεψαν για τους δικούς τους- ποιος να ξέρει;
    Ενώ Εσύ, ιδανικός Εσύ μες στην ανάστασή Σου
    οριστική, γεμάτη δόξα κι ύμνους όπου γης
    ποτέ δεν σκέφτηκες τι απέγινε
    ο υπό αίρεση και προθεσμία αναστημένος Σου.

    Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω
    μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν' ακολουθήσω
    ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς.
    Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω
    σε τι ανάσταση νεκρών
    ανάμεσα σ' εξαίρεση ζωής
    και στον κανόνα του θανάτου;

    Και τέλος
    πού να βρω δύναμη προτού πεθάνω να πεισθώ
    ότι στ' αλήθεια και για πάντα
    θα πεθάνω;

    ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

    *****

    Ο ΛΑΖΑΡΟΣ

    Ποῦ ἤμουνα τὶς τέσσερεις ἡμέρες
    ἀνάμεσα στὴ μιὰ ζωή μου καὶ στὴν ἄλλη;
    Τίποτα δὲ θυμοῦμαι. Ἕνα κενό.

    Τώρα πάλι ἀντικρύζω τὸν ἥλιο
    ἀνασαίνω τὸν ἀέρα τῆς ἄνοιξης
    χαϊδεύω μιὰ πέτρα, μυρίζομαι
    ἕνα κρινάκι, ἀγκαλιάζω τ’ ἀρνὶ
    ποὺ βόσκει στὸ γύρο τοῦ δρόμου.
    Ὢ ζωή! Σὲ ξαναβρίσκω πιὸ φωτεινὴ
    πιὸ λαμπρή, πιὸ ἐξαίσια ἀπὸ πρῶτα!

    Μὰ οἱ ἄνθρωποι πῶς μὲ κοιτάζουν
    ἔτσι παράξενα; Σὰν νά ’μαι καὶ νὰ μὴν εἶμαι
    ὁ ἴδιος. Σὰ νὰ κόλλησε γιὰ πάντα στὸ πρόσωπό μου
    τὸ νεκρικὸ προσωπεῖο καὶ τοὺς τρομάζει.
    Μπερδεύουν τὰ λόγια τους σὰν μοῦ μιλοῦν,
    διστάζουν νὰ μοῦ δώσουν τὸ χέρι.

    Τὸ ξέρω. Ὅσο κι ἂν λουστῶ, θὰ μυρίζω γι’ αὐτοὺς
    ὅσο κι ἂν γελάσω, τὰ χείλη μου θὰ στάζουν
    τὸ φαρμάκι τὸ πικρὸ τοῦ θανάτου.

    Κύριε, σ’ εὐχαριστῶ. Ἡ ἀγάπη σου μοῦ χάρισε
    τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο, τὸ ἀνήκουστο.
    Δὲ θὰ φανῶ ἀχάριστος στὸν εὐεργέτη μου.
    Ὅμως νιώθω πόσο δύσκολη θά ’ναι
    ἡ καινούργια ζωή μου. Τὴν κάθε μέρα μου
    θὰ πρέπει νὰ ἐξαγοράζω μὲ βαρὺ ἀντάλλαγμα.

    Ἤδη ἀπόκτησα τοὺς πρώτους ἐχθρούς μου
    κι ὄχι ἀσήμαντους. Οἱ Φαρισαῖοι κι οἱ Ἀρχιερεῖς
    ἔμαθα, μελετοῦνε τὸ φόνο μου.

    Τόσο λίγο, λοιπόν, κράτησε ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς;
    Πρέπει κιόλας ν’ ἀρχίσω νὰ ἑτοιμάζομαι
    γιὰ τὸ νέο μου θάνατο.
    Δὲ θά ’ναι εὔκολο,
    μὴ νομίζετε. Καμιὰ πείρα δὲν ἔχω
    κι ἂς πέρασα τὴν πύλη τὴ σκοτεινή.

    Ὅλα πρέπει ν’ ἀρχίσουν ἀπ’ τὴν ἀρχή.

    Γιώργης Μανουσάκης, πηγή: Aντίφωνο, [Τα ποιήματα 1967-2007, τόμ. Β΄, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή