Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

Ποιήματα για την αγάπη: Nίκος Εγγονόπουλος, Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾽αγαπάμε

Για την αγάπη της γυναίκας
Νίκος Εγγονόπουλος, Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾽ αγαπάμε


   Ημέρα της γυναίκας αύριο... Για αυτό, επαναφέρω μία παλιότερη ανάρτησή μου με "ύμνο δοξαστικό για τις γυναίκες π' αγαπάμε" ενός σύγχρονου Έλληνα ποιητή και ζωγράφου, του Νίκου Εγγονόπουλου.

Thomas Edwin Mostyn, Γυναίκα. 1925.


είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια

έρχονται και μας βρίσκουνε 

τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια



είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι

τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι
 John William Waterhouse, Ιουλιέττα (ή το μπλε κολιέ). 1898. Ιδιωτική Συλλογή.


είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες

στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα 
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες 
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας 
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε 
λίμνες



είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες

στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε 
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι 
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
 Mary E Harding (1880-1903, Δελφινία.

είν᾽ οι γυναίκες π᾽ αγαπάμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν᾽ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μέσ᾽ σ᾽ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν᾽
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει 
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές 
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση


Bertha Wegmann (Danish, 1847-1926), Δάσος στο Τύρολο.

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί 
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας 
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο 
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία


Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Έλευσις (1948).

Ν. Εγγονόπουλος, Μορφή μιας γυναίκας.

5 σχόλια:

  1. Poly wraio post kai genika blog! To vrhka psaxnontas gia ton D.I Antoniou :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σας άρεσε. Όσο για τον Αντωνίου, θα γράψω κάτι ακόμα για αυτόν.

      Διαγραφή
  2. ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ

    Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
    βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
    δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
    όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
    όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

    Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
    στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
    στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
    στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
    στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.

    Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
    μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
    ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
    ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

    TITOΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο αγαπημένος Τίτος Πατρίκιος! Υπέροχο το ποίημά του. Ευχαριστώ από την καρδιά μου!

      Διαγραφή