Άννα Αγγελοπούλου: Ο τροχονόμος του Λευκού Πύργου

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ο τροχονόμος του Λευκού Πύργου

Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία. Είναι βέβαια μία εξιδανικευμένη εικόνα της Θεσσαλονίκης, της δεκαετίας του 1950, μιας πραγματικά σκληρής εποχής για την πόλη και όλη την Ελλάδα. Δίκες, εκτελέσεις και θάνατος, εξορίες, φόβος, πόνος, μίσος... Την ίδια εποχή δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι στην πόλη υπήρχαν και οι φυλακές του Γεντί Κουλέ (Επταπυργίου). Όμως, για αυτά θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Την ίδια εποχή οι γονείς μου ήταν νέοι, πολύ νέοι, και ονειρεύονταν... Ακόμα οι δρόμοι τους δεν είχαν συναντηθεί, αν και θα είχαν περάσει από το σημείο που απεικονίζει η φωτογραφία.

Η φωτογραφία μας, λοιπόν, έχει κάτι το λυρικό. Συμφωνείτε; Έχει μια καθαρότητα και διαύγεια, αισιοδοξία για το μέλλον. Όλα θα πάνε καλά. Βρισκόμαστε σ' ένα σταυροδρόμι. Υπάρχει κάποιος να δείξει το δρόμο...

'Οπως θα έχετε καταλάβει, μ' αρέσουν οι εξιδανικεύσεις.

Σωκράτης Ιορδανίδης, Ο τροχονόμος του Λευκού Πύργου, περίπου 1950-1958 (Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης) από το φωτογραφικό λεύκωμα Ματιές στην πόλη, Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης στον 20ο αιώνα, επιμέλεια Στ. Καράβατος, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2005. Από αυτό το λεύκωμα θα σας αφιερώσω και άλλες φωτογραφίες. Η φωτογραφία κυκλοφορεί και σε κάρτα. Την είχα βρει στο Μουσείο.
Για το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, βλ. http://www.thmphoto.gr/index.asp