Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Κυριακή Απόγευμα. Ένα ποίημα του Κλείτου Κύρου

Κυριακή απόγευμα  

Είναι Καλοκαιρινή Κυριακή απόγευμα, για αυτό το ποίημα Κυριακή απόγευμα του Θεσσαλονικιού ποιητή Κλείτου Κύρου (1921-2005)


Georges Seurat, Μία Κυριακή (απόγευμα) στην Grande Jatte. 1884-1886 και 1889. Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο. O εμβληματικός πίνακας για τον πουαντιγισμό του Γάλλου ζωγράφου απεικονίζει ένα καλοκαιρινό απόγευμα στις όχθες του Σηκουάνα όπου συγκεντρώνονταν οι Παριζιάνοι της μεσαίας τάξης.

Κλείτος Κύρου, Κυριακή Απόγευμα


Παραθαλάσσιο κέντρο
Καρέκλες και τραπέζια ξέχειλα από κόσμο
Μουσική χειροκροτήματα
Ο μαέστρος υποκλίνεται ευγενικά
Τα παιδιά τρέχουν
Στη θάλασσα σέρνονται φώτα
Τραγούδια
(Σκέφτεσαι αμέσως Καρυωτάκη)

Στους δρόμους διαβαίνουν κορίτσια

Βραδιάζει

Οι εκδρομείς επιστρέφουν

Με λουλούδια

Με λιοκαμένα πρόσωπα
Χαρούμενοι
(Θλίβεσαι που έχασες μια Κυριακή)

Άγγλοι αντιπαθητικοί
Ένα ζευγάρι όμορφες γάμπες
Μέσα σ' ένα βιαστικό λεωφορείο
Άλλος και φεύγουμε!
Λάμπες ασετυλίνης
Οι δρόμοι αδειάζουν
Κορμιά κολλημένα στους τοίχους
Λαχανιασμένοι ψίθυροι
(Νιώθουμε ξένοι
Νιώθουμε μόνοι πολύ μόνοι)

Ποιος θα μας σώσει
Ποιος θα μας ξεκουράσει
Κατά πού να γυρίσουμε
(Είμαστε νικημένοι
Και τόσες Κυριακές μπροστά μας)


Από τη Συλλογή Αναζήτηση (1949)


Pierre Auguste Renoir, Χορός στον Μύλο της Galette. 1876. Musée d'Orsay. Παρίσι. Απεικονίζει μία σκηνή διασκέδασης των Παριζιάνων της μεσαίας τάξης στη Μονμάρτη.

http://www.artic.edu/aic/collections/artwork/27992
http://www.musee-orsay.fr/en/collections/index-of-works/notice.html?no_cache=1&zoom=1&tx_damzoom_pi1%5Bzoom%5D=0&tx_damzoom_pi1%5BxmlId%5D=000497&tx_damzoom_pi1%5Bback%5D=%2Fen%2Fcollections%2Findex-of-works%2Fnotice.html%3Fno_cache%3D1%26nnumid%3D497

3 σχόλια:

  1. Εκπληκτικό το ποίημα του Κλείτου Κύρου. Και οι πίνακες επίσης.

    ΜΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

    Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:
    ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.
    Στο πικάπ
    έπαιζε ασταμάτητα
    του Τσιτσάνη η «Συννεφιασμένη Κυριακή»
    Και κανείς δεν είπε ν’ αλλάξει ο δίσκος…

    ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ, ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο ποίημα του Θωμά Γκόρπα. Καλή μας εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Τις Κυριακές το απόγευμα


    Tις Κυριακές το απόγευμα, οι πόρτες των πολυκατοικιών
    μου θυμίζουν κάτι παλιά αρχοντικά μαυσωλεία
    που τα ξέχασαν.
    Αν τύχει και έχουν στην είσοδο και κανέναν κισσό
    ή κανένα άλλο αναρριχώμενο, τότε πια είναι που είναι.

    Εδώ κοιμήθηκαν οι φίλες μας, ανώνυμες και ξένες.
    Δεν άντεξαν να διαλέξουν
    ούτε και την τελευταία ευκαιρία που τους απόμενε:
    να παραμείνουν συναισθηματικές.

    Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.
    Θέλω να σε αγαπήσω όσο τίποτε άλλο.
    Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.

    Μια γριά θρήσκα ταΐζει τα γατιά της στο φωταγωγό.
    Παίζεις ανυποψίαστη. Μαλλιά μακριά, πόδια μακριά, γυμνά.
    Παίρνει ο αγέρας το φουστάνι σου.

    Γιώργος Μαρκόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή