Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Η Βαρκελώνη του Πάμπλο Πικάσο

Η Βαρκελώνη  και οι στέγες της στο έργο του Πάμπλο Πικάσο

 O Πικάσο γεννήθηκε στη Μάλαγα της Νοτίου Ισπανίας το 1881 και από το 1905 που εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη Γαλλία. Από τα παιδικά του χρόνια ο Πικάσο άλλαξε διάφορους τόπους διαμονής, ακολουθώντας τον πατέρα του που ήταν επίσης ζωγράφος και καθηγητής καλών τεχνών. Το 1891 η οικογένεια του Πικάσο μετακόμισε στην Κορούνια της Β. Ισπανίας (στη Γαλικία) και το 1895 άλλαξε και πάλι διαμονή. Εγκαταστάθηκε στη Βαρκελώνη όπου άρχισε να διακρίνεται ξεκάθαρα το ταλέντό του στη ζωγραφική και να διαμορφώνεται η καλλιτεχνική του ταυτότητα.

Πάμπλο Πικάσσο, Αυτοπροσωπογραφία. 1896. Μουσείο Πικάσο. Βαρκελώνη.

   Μία σειρά από τα νεανικά του έργα έχουν ως θέμα όψεις της πόλης, από την παραλία και από μνημεία. 

Πάμπλο Πικάσο, Μπαρτσελονέτα (παραλία της Βαρκελώνης). 1896. Μουσείο Πικάσο. Βαρκελώνη.

Πάμπλο Πικάσο, Ιστιοφόρο στην παραλία της Βαρκελώνης. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.

Πάμπλο Πικάσο, Γωνία στο παρεκκλήσι του Αγ. Pau del Camp. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.

Πάμπλο Πικάσο, Το παρεκκλήσι του καθεδρικού της Βαρκελώνης. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.

Χαρακτηριστικά είναι τα έργα του που απεικονίζουν εικόνες από τις στέγες της Βαρκελώνης, έτσι όπως τις έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου- εργαστηρίου του.

 Πάμπλο Πικάσο, Στέγες και δεξαμενή νερού στη Βαρκελώνη. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.

 Πάμπλο Πικάσο, Στέγες και δεξαμενή νερού στη Βαρκελώνη. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.
Πάμπλο Πικάσο, Στέγες και δεξαμενή νερού στη Βαρκελώνη. 1896. Mουσείο Πικάσο Βαρκελώνης.

Πάμπλο Πικάσο, Οι στέγες της Βαρκελώνης και η εκκλησία της Aγ. Μάρθας. 1900. Μουσείο Πικάσο. Βαρκελώνη.

Πάμπλο Πικάσο, Οι στέγες της Βαρκελώνης. 1902. Μουσείο Πικάσο. Βαρκελώνη.

Πάμπλο Πικάσο, Οι στέγες της Βαρκελώνης. 1903. Μουσείο Πικάσο. Βαρκελώνη.



http://www.bcn.cat/museupicasso/en/collection/chronology.html

3 σχόλια:

  1. Οδυσσέας Ελύτης - Ωδή στον Picasso

    Α΄

    Όπως όταν
    βάζουν φωτιά σ’ ένα φυτίλι τρίχινο
    Τρέχοντας ύστερα μακρυά οι άνθρωποι των λατομείων
    Και κάνουνε σινιάλα σαν τρελλοί
    Και μια ριπή του ανέμου άξαφνη σέρνει στις ρεμματιές τα ψάθινα
    καπέλα τους ―
    Όπως όταν
    ένα βιολί ολομόναχο παραμιλάει μέσα στα σκοτεινά
    Μελαγχολικά η καρδιά του ερωτευμένου ανοίγει την Ασία της ―
    Οι παπαρούνες μες στη λάμψη της χειροβομβίδας
    Και τα πέτρινα χέρια μες στις ερημιές που ασάλευτα και τρομερά δείχνουν κατά την ίδια θέση πάντα
    Φωνάζουν:
    Σημαίνουν:
    Η ζωή δεν είναι ερημητήριο
    Η ζωή δεν αντέχει στη σιωπή
    Με θερμοπίδακες και με χιονοστιβάδες πάει ψηλά ή κυλιέται
    χαμηλά και ψιθυρίζει λόγια αγάπης
    Λόγια που ό,τι κι αν πουν δε λεν ποτέ τους ψέμματα
    Λόγια που ξεκινούν πουλιά και φτάνουν «πυρ αιθόμενον»
    Γιατί δεν έχει δυο στοιχεία ο κόσμος ― δε μοιράζεται
    Παύλε Πικασσό ― κ’ η χαρά με τη λύπη στο μέτωπο του ανθρώπου μοιάζουν juego de luna y arena ― σμίγουν εκεί που ο ύπνος
    Αφήνει να μιλούν τα σώματα ― εκεί που ζωγραφίζεις
    Το Θάνατο ή τον Έρωτα
    Ίδια γυμνούς και ανυπεράσπιστους κάτω απ’ τα τρομερά ρουθούνια του Βοριά
    Γιατί έ τ σ ι μ ό ν ο υπάρχεις.

    Αλήθεια Πικασσό Παύλε υ π ά ρ χ ε ι ς
    Και μαζί με σένα εμείς υπάρχουμε
    Ολοένα χτίζουν μαύρες πέτρες γύρω μας ― αλλά συ γελάς
    Μαύρα τείχη γύρω μας ― αλλά συ με μιας
    Ανοίγεις πάνω τους μυριάδες πόρτες και παράθυρα
    Να ξεχυθεί στον ήλιο κείνη αχ η πυρόξανθη κραυγή
    Που μ’ έρωτα παράφορο μεγαλύνει και διαλαλεί τ’ αέρια, τα υγρά,
    και τα στερεά του κόσμου ετούτου
    Έτσι που να μη μάχεται πια κανένα το άλλο
    Έτσι που να μη μάχεται πια κανείς τον άλλον
    Να μην υπάρχει εχτρός
    Πλάι – πλάι να βαδίζουνε το αρνί με το λεοντάρι
    Κ’ η ζωή ―αδερφέ μου― ωσάν τον Γουαδαλκιβίρ των άστρων
    Να κατρακυλάει με καθαρό νερό και με χρυσάφι
    Χιλιάδες λεύγες μες στα όνειρά της
    Χιλιάδες λεύγες μες στα όνειρά μας…


    Γ΄

    Νικά η περήφανη καρδιά τα μαύρα σκότη ― και τον γόρδιο
    κόβει δεσμό των πραγμάτων καθώς ξίφος η περήφανη καρδιά
    Είναι σπουδαίο πράγμα ο άνθρωπος, μόνο να το σκέφτεσαι
    Τα στάχυα όταν οσφραίνονται τον ουρανό
    Είναι η κοπέλα που κυττάει μέσα στα μάτια πάλι τον αγαπημένο της
    Είναι η γλυκιά κοπέλα που λέει «σ’ αγαπώ»
    Την ώρα που οι μεγάλες πολιτείες
    Γυρίζοντας αργά πάνω στον άξονά τους
    Δείχνουν τετράγωνα παράθυρα κακοφωτισμένα
    Λείψανα παλιών ανθρώπων με τριγωνικά κεφάλια που στριφογυρίζουν
    τόνα μάτι τους
    Κλίμακες μες στις κλίμακες διαδρόμους μες στους διαδρόμους
    ΚΙΝΔΥΝΟΣ
    ΑΔΙΕΞΟΔΟΝ
    ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
    Ο μισός αλογάνθρωπος ο απαγωγέας καλπάζει ― κ’ η γυναίκα
    με τη γιγαντιαία πατούσα
    Στον αέρα ― τεντώνει τα οριζόντια μπράτσα της
    Έτη μετά Χριστόν πικρά
    Παρά λίγη καρδιά θάταν ο κόσμος άλλος
    Θάτανε άλλη του κόσμου η εκκλησιά
    Όμως να ― ο καλός Σαμαρείτης κλαίει λησμονημένος και στα
    πόδια του πάλι δένει ρίζα παμπάλαιη δρακοντιά

    Την ώρα που εσύ θηρίο
    Εσύ Παύλε Πικασσό
    Πικασσό Παύλε που μες στ’ αμάραντα μάτια σου
    Χώρεσες όσα δε μπόρεσε να χωρέσει ο Θεός μέσα σ’ εκατομμύρια
    στρέμματα φυτεμένης γης
    Δουλεύεις το πινέλο σου σα να τραγουδάς
    Σα να χαϊδεύεις λύκους ή σα να καταπίνεις πυρκαγιές
    Σα να πλαγιάζεις νύχτα – μέρα με μια γυναίκα νυμφομανή
    Σα να πετάς πορτοκαλλόφλουδες στη μέση ενός γλεντιού
    Ενώ εσύ θυελοχαϊδεμένε
    Πικασσό Παύλε αρπάζεις τον Θάνατο από τους καρπούς των χεριών
    Και τον παλεύεις ωσάν ωραίο κ’ ευγενικό Μινώταυρο
    Που όσο χάνει εκείνος το αίμα του τόσον εσύ αντρειεύεσαι
    Παίρνεις περνάς αφήνεις ξαναπιάνεις
    Λουλούδια, ζώα, φιλιά, ευωδιές, κοπριές, κοτρώνια και διαμάντια
    Για να τα εξισώσεις όλα μέσα στο άπειρο καθώς η ίδια η κίνηση της γης που μας έφερε και που θα μας πάρει
    Και ζωγραφίζεις για σένα και για μένα
    Και ζωγραφίζεις για όλους τους συντρόφους μου
    Και ζωγραφίζεις για όλα τα χρόνια που πέρασαν που περνούν και
    που θα περάσουν!

    ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ για την Ωδή στον "Παύλο Πικασσό" του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι πραγματικά μεγαλειώδες ποίημα. Φανταστικό, μαγικό, όπως και η τέχνη του Πικάσο. Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. I liked the arrows for their help in organizing your notes.
    ดูหนัง

    ΑπάντησηΔιαγραφή