Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Τέλλος Άγρας, Άναυλα εφύγαν τα πουλιά και πίνακες του Fr. Weston Benson

Τέλλος Άγρας, Άναυλα εφύγαν τα πουλιά
"Άναυλα εφύγαν τα πουλιά": είναι ο πρώτος στίχος ενός πολύ ιδιαίτερου ποιήματος του Τέλλου Άγρα.  Μου θύμισε πίνακες του Αμερικανού ζωγράφου Frank Weston Benson.

Frank Weston Benson (1862-1951), Μεγάλα λευκοί ερωδιοί και νούφαρα. 1923.

Frank Weston Benson (1862-1951), Χήνες που πετάνε.

Frank Weston Benson (1862-1951), Πάπιες σε καταφύγιο. 1921. Μουσείο Καλών Τεχνών. Βοστόνη.

Frank Weston Benson, Μια Βορειοδυτική ημέρα. 1934.

Frank Weston Benson, Πετώντας προς το βορρά. 1919.

Άναυλα εφύγαν τα πουλιά...
κ' εγώ τα χέρια βάνω
στα Περασμένα –σα φωλιά
κούφια, που εφύγαν τα πουλιά–
να ζεσταθούν απάνω.
Frank Weston Benson, Αναμνήσεις. 1910.

Frank Weston Benson,  Κοπέλα δίπλα στο παράθυρο. 1911. Georgia Museum of Art.

Των ρόδων τώρα το νερό
ν' αλλάξουν στο ποτήρι,
μηδέ ν' ανοίξουν, καρτερώ,
–με τέτοιον άνεμο καιρό–
στο φως, στο παραθύρι.

Του βορριά λάμπει η ξαστεριά
μέρες πολλές και νύχτες
και λαμαρίνες στη σειρά
χτυπιούνται –μπρούντζινα φτερά
σκεβρά– κι' ανεμοδείχτες...


Μα ο ήλιος, πότε που ανελεί,
πότε ξανά βουρκώνει,
κάπου, νταντέλλα ωχρή πολύ,
κάπου, σταυρόν απ' το γυαλί
στον τοίχο ξεσηκώνει.

Κ' η Ελπίδα πάλι μ' ανικά
και την ξαναπιστεύω,
και τ' ακριβά θυμητικά
κατά τον ήλιο μυστικά,
συνάζω και σωρεύω.
Frank Weston Benson, Νωρίς το πρωί. 1899. Μουσείο Καλών Τεχνών. Βοστόνη.

Frank Weston Benson (1862-1951), Μετά τη Δύση του Ήλιου.


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

4 σχόλια:

  1. Rosa Mund18 Οκτωβρίου 2018 στις 7:22 μ.μ.

    Αντιγράφω από τις πάλαι ποτέ γυμνασιακές μου σημειώσεις:

    ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ

    Τώρα πια,
    στην πατρίδα, στο παλιό μου πατρικό
    σπιτικό,
    που ο καιρός και η εγκατάλειψη αλίμονο
    τόχουνε σχεδόν ρημάξει,
    τώρα, λέγω, πια
    η ζωή μου βάρκα με χωρίς κουπιά
    σαν σε απάνεμο λιμάνι
    θε ν' αράξει.

    Θα κυλούν γαλήνια οι ώρες στην ατμόσφαιρα,
    θα κυλούν γαλήνια οι ώρες στην ψυχή μου.

    Και στις αγριόχηνες που το έαρ θα περνάνε
    για να πάνε
    προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,
    όταν φιλικά θα με ρωτάνε
    "έρχεσαι μαζί μας; έρχεσαι μαζί μας;"
    θα τις απαντώ χαμογελώντας
    "όχι φέτος, όχι φέτος..."

    Κι έτσι οι μήνες θα περάσουν, ω χαρά μου
    κι όλα οστά σάρκες θε να πάρουν
    ως δεν έλπιζα ποτέ μου
    της γαλήνης τα όνειρά μου.

    Όμως, Θε μου,
    πώς φοβάμαι πως την άνοιξη την άλλη
    σαν ξαναπερνάνε οι αγριόχηνες και πάλι
    για να πάνε
    προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,
    σαν θα τις φωνάξω μ' αγωνία
    "πάρτε με μαζί σας, πάρτε με μαζί σας",
    πώς φοβάμαι μήπως τώρα πια αντιθέτως
    μ' απαντάνε με ειρωνεία:
    "όχι φέτος, όχι φέτος..."

    ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ (Φρεγάτα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου19 Οκτωβρίου 2018 στις 8:05 π.μ.

    Υπέροχο! Ο Ορέστης Λάσκος είναι πολύ ιδιαίτερη ποιητική περίπτωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Rosa Mund19 Οκτωβρίου 2018 στις 11:31 π.μ.

    Ο Ορέστης Λάσκος, πρωτίστως σκηνοθέτης, στα ποιήματά του που τα απάγγελλε ο ίδιος δημόσια, διηγείται (συνήθως) μια ιστορία με αρχή- μέση -τέλος, με ιδιαζόντως υποβλητικό και γοητευτικό τρόπο. Έχω στο νου μου το Ταξίδι στο Βλαδιβοστόκ, Το Παρίσι, Μισός-μισός, Ταμ-Τάμ και άλλα. Νομίζω πως κι αυτός πρέπει να ξαναδιαβαστεί, όπως και ο Τέλλος Άγρας για τα αξιοπρόσεχτα Κριτικά του, του οποίου είναι γνωστά μόνο μερικά ποιήματα για παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αννα Αγγελοπούλου19 Οκτωβρίου 2018 στις 7:41 μ.μ.

    Ναι, πρέπει να "ξαναδιαβαστεί". Συμφωνώ απολύτως. Εξαιρετικά τα ποιήματα που αναφέρεις. Δυστυχώς, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μόνο ως σκηνοθέτη του παλιού ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)