Άννα Αγγελοπούλου: Η άνοιξη στη ζωγραφική: J. W. Waterhouse, Άνθη αμυγδαλιάς

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Η άνοιξη στη ζωγραφική: J. W. Waterhouse, Άνθη αμυγδαλιάς

Η Άνοιξη στους Προραφαηλίτες ζωγράφους, Άνθη αμυγδαλιάς

Είναι ένας ακόμα πίνακας του αγαπημένου μου Προραφαηλίτη ζωγράφου J.W.Waterhouse (1849-1917) με ανοιξιάτικο θέμα. Μία λευκοφορεμένη νέα γυναίκα μαζεύει άνθη αμυγδαλιάς, τα οποία προφανώς δίνει στο κοριτσάκι που στέκεται μπροστά της και την κοιτάζει με προσήλωση να κόβει τα άνθη. Το κοριτσάκι κρατά άνθη αμυγδαλιάς, ενώ πίσω του ακουμπισμένο στη γη βρίσκεται ένα καλάθι όπου μάλλον θα τοποθετήσουν τα κομμένα λουλούδια. Στο γρασίδι διάσπαρτα αγριολούλουδα, κίτρινες, μοβ πινελιές...

Ο πανέμορφος πίνακας αποπνέει μία αίσθηση μελαγχολικής γαλήνης και πιστεύω πως είναι βαθύτατα συμβολικός, όπως και τα περισσότερα έργα των Προραφαηλιτών ζωγράφων. Το δέντρο είναι αδύναμο, τα άνθη της αμυγδαλιάς είναι τόσο ευάλωτα και τα κομμένα λουλούδια είναι καταδικασμένα να μαραθούν.
Το κοριτσάκι σύντομα θα φθάσει στην ηλικία της νέας γυναίκας, η οποία είναι καταδικασμένη να μαραθεί όπως τα λουλούδια που κόβει. Το εφήμερο της νιότης και της ομορφιάς...η σκληρότητα της Άνοιξης, της πιο εφήμερης εποχής του χρόνου!