Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Το φύλλο, ένα ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα



    Ο συμβολιστές ποιητές, είναι γνωστό, αγαπούν ιδιαίτερα τα φθινοπωρινά θέματα. Η μελαγχολία και η θλίψη των εξοχικών τοπίων του Φθινοπώρου τους γοητεύει. Οι φθινοπωρινές εικόνες γίνονται σύμβολα της συναισθηματικής τους κατάστασης... Ιδού, λοιπόν, ένα "φθινοπωρινό" ποίημα του συμβολιστή ποιητή Λάμπρου Πορφύρα. 

Λ. Πορφύρας, το φύλλο

Πάνε και παν τα ολόδροσα τα φύλλα! Νάτα πάλι
που πέφτουν γάλι- αγάλι
σε δρόμους και σ᾽αυλές.
Κάποια κυλούν και πίσω τους τρίζει ο πνιγμένος ήχος,
και πέφτουν κάποια δίχως
μιλιά, σαν τις ψυχές.

Κ᾽εσύ φτωχό, που της ζωής τη στερνή στάλα πίνεις
και τρέμεις, τρεμοσβύνεις
μεσ᾽στη φυλλοβολή,
Σμίγεις τον κλώνο μάταια, σμίγεις για λίγο ακόμα,
σα στόμα τ᾽άλλο στόμα
σε χωρισμού φιλί...

Από την ποιητική συλλογή Σκιές που φεύγουν

J. Atkinson Grimshaw, ένας χρυσός εξοχικός δρόμος. Γύρω στα 1880. Ιδιωτική Συλλογή.

http://www.sothebys.com/en/catalogues/ecatalogue.html/2007/victorian-edwardian-l07132#/r=/en/ecat.fhtml.L07132.html+r.m=/en/ecat.lot.L07132.html/3/+r.o=/en/ecat.notes.L07132.html/3/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου