Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ένα ακόμα ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα


Φερνάντο Πεσσόα, Σημείωση στο περιθώριο (απόσπασμα)

  Για αυτούς που αισθάνονται ότι δεν αξιοποιούν το χρόνο, ότι αφήνουν το χρόνο να πηγαίνει χαμένος κοιτάζοντας τα δένδρα από το παράθυρό τους, ένα απόσπασμα από το ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα, Σημείωση στο περιθώριο, που προέρχεται από τα ποιήματα του ετερώνυμου Άλβαρο ντε Κάμπος

Αξιοποίησε το χρόνο!
Αχ, αφήστε με να μην αξιοποιήσω τίποτα!
Ούτε από το χρόνο ούτε από την ύπαρξη,
Ούτε από τις αναμνήσεις του χρόνου ή της ύπαρξης!
Αφήστε με να είμαι ένα φύλλο δέντρου, τρέμοντας στο αεράκι,
Η σκόνη ενός δέντρου αθέλητα μοναχικού,
Το συμπτωματικό στάξιμο της βροχής που πια κοπάζει

Το ίχνος που αφήνουν οι τροχοί στο δρόμο,
Μέχρι να περάσουν άλλοι,
Η σβούρα ενός παιδιού, που πάει να σταματήσει,
Που ταλαντεύεται, με την ίδια κίνηση όπως η γη,
Που δονείται, με την ίδια κίνηση όπως η ψυχή,
Και που πέφτει, όπως πέφτουν οι θεοί
στο έδαφος του Πεπρωμένου.

11-4-1928
Egon Schiele, Τέσσερα δένδρα. 1917. Πινακοθήκη Αυστριακής Τέχνης. Belvedere.







5 σχόλια:

  1. Με συγκλόνισε. Πρώτη φορά το διάβαζα, αλλά ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή... Με βλέπω να το δανείζομαι σύντομα, από το αγαπημένο μου blog, από το blog σου... Καλό βράδυ Άννα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συναισθάνομαι το ίδιο. ...και πράγματι όλα είναι θέμα κατάλληλης στιγμής...Καλό Σαββατοκύριακο!...και χαίρομαι πάντα πολύ για την επικοινωνία, Joan.

      Διαγραφή
    2. "Αχ, αφήστε με να μην αξιοποιήσω τίποτα!"
      Μακρινη πολυτελεια :)
      Μαρια

      Διαγραφή
    3. Και εγώ το ίδιο αισθάνομαι. Τουλάχιστον μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα. Καλό σου βράδυ και όνειρα γλυκά!. Η καλύτερη αξιοποίηση του χρόνου: o ύπνος με όνειρα γλυκά.

      Διαγραφή
  2. Ειναι λιγο παρηγορο να ξερεις οτι ολους μας κυνηγαει το ιδιο φαντασμα της χαμενης ευκαιριας. Ευχαριστω πολυ! Αν και ειμαι σε περιοδο εξεταστικης στο πανεπιστημιο, οποτε ο υπνος αποτελει πολυτελεια. Καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή