Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Η Αγάπη στην ποίηση. Αγαπάω, ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία

Νίκος Καββαδίας, Αγαπάω

   Είναι ένα τρυφερό ποίημα του Νίκου Καββαδία που ανήκει στα λεγόμενα "Ανένταχτα" ποιήματά του, τα οποία δεν εντάσσονται σε κάποια από τις ποιητικές του συλλογές, αλλά δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες.

Francois Emile Barraux, Οι δυστυχισμένοι. 1930.

Ἀγαπάω


Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.

Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.



Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι

γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Pablo Picasso, Ο γέρος κιθαρίστας. 1902-03. Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.



Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν

τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.



Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούργια ταξίδια

καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.



Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες

ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.



 Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, 

τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

Pablo Picasso, Γυναίκα με βεντάλια. 1905. Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης. Ουάσινγκτον.

Pablo Picasso, Eπίσκεψη (οι δύο αδελφές). 1902. Μουσείο Ερμιτάζ. Αγ. Πετρούπολη.



Pablo Picasso, Αγόρι με σκύλο. 1905. Μουσείο Ερμιτάζ. Αγ. Πετρούπολη.
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund11 Φεβρουαρίου 2017 στις 3:32 μ.μ.

    Το νεανικό ποίημα του Καββαδία, γραμμένο όταν ήταν 19, είναι γεμάτο μελαγχολικές εικόνες.
    Μου έφερε στο νου δυο στίχους του Μάρκου Μέσκου:

    Αγαπώ άρα κινδυνεύω
    γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου

    Από όλους τους ωραίους πίνακες ο πιο εκφραστικός: "Οι δυστυχισμένοι" του Francois Emile Barraux.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου12 Φεβρουαρίου 2017 στις 12:10 π.μ.

    Πολύ ωραίο το δίστιχο του Μέσκου. ...και σε μένα αρέσει πολύ ο πίνακας του Barraux. Καλή Κυριακή να έχουμε.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)