Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Τόλης Νικηφόρου. Ένα ποίημα για τη μνήμη


Ο χαρταετός στην ποίηση και τη ζωγραφική

 Πετάξαμε χθες ή δεν πετάξαμε τον χαρταετό για ακόμη μια φορά... Και αφού πέρασαν πια 
τα αποκριάτικα θορυβώδη ξεφαντώματα και μπήκαμε στη Σαρακοστή, σκέφτηκα ένα νοσταλγικό ποίημα του τρυφερού Τόλη Νικηφόρου, ενός αγαπημένου ποιητή. Εδώ ο χαρταετός συμβολίζει τη μνήμη...
Eric Macky, Παιδί με χαρταετό. 1919. Πινακοθήκη Tέχνης του Ώκλαντ. Νέα Ζηλανδία. 

 Τόλης Νικηφόρου, Μοναχικό παιδί κάτω από το δέντρο 

 ένας πολύχρωμος χαρταετός που υψώνεται

κι αστράφτει μαγικά πάνω απ’ τα κάστρα
με ήχους φυσαρμόνικας με μακρινές φωνές
σχεδόν που αγγίζει κάποτε τον ουρανό
κι ύστερα χάνεται αργά μες στην ομίχλη
ύστερα στροβιλίζεται και πέφτει
πέφτει, σκαλώνει, σκίζεται
χάνει τα χρώματα και χάνει τα στολίδια του
πάνω στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου
αυτό είναι η μνήμη

ένα μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
βουβό και δακρυσμένο να κοιτάζει

http://www.nikiforou-poems.gr/gr/work/alphabet3.htm
https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8472.msg104938#msg104938
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

5 σχόλια:

  1. ποιώ - ελένη 1 Μαρτίου 2017 στις 5:58 π.μ.

    Καλό μήνα Αννα μου
    με τις υπέροχες σελίδες σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ποιώ - ελένη 1 Μαρτίου 2017 στις 5:58 π.μ.

    Καλό μήνα Αννα μου
    με τις υπέροχες σελίδες σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Rosa Mund1 Μαρτίου 2017 στις 11:32 π.μ.

    Υπέροχος και νοσταλγικός ο χαρταετός-μνήμη του Τόλη Νικηφόρου, γεμάτος εικόνες και συναισθήματα.

    *

    Χαρταετός

    Ένας χαρταετός περίμενε
    στα ορθωμένα παιδικά μας χέρια.
    Η ουρά του σκαλωμένη στα τριβόλια,
    ο χάρτινος κορμός του
    περηφάνια παιδική,
    πολύχρωμο εξάγωνο
    κι απάνω ένα μονόγραμμα,
    ίδιο σημαία, ολόιδιο η μοίρα μας.

    Ένας χαρταετός περιμένει
    σε ορθωμένα χέρια
    τον αγέρα να φυσήξει.
    «Αμόλα καλούμπα», να μας πούνε,
    να πάμε ψηλά τη μοίρα μας,
    ψηλότερα απ' τον κόσμο,
    ψηλότερα απ' τα τριβόλια κι ύστερα...
    ας κόψουμε το σπάγκο
    μια για πάντα.

    Θοδωρής Βοριάς, Το τρύπιο ταβάνι (2005)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννα Αγγελοπούλου1 Μαρτίου 2017 στις 4:17 μ.μ.

      ...και αυτό το ποίημα είναι υπέροχο...δεν το ήξερα. Ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)