Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Οι μάσκες. Ένα ποίημα του Νικηφόρου Βυζαντινού

Άχ, αυτές οι μάσκες που κρύβουν των ανθρώπων τις ψυχές
Ο
  Βρισκόμαστε για ακόμη μια χρονιά στην περίοδο της Απόκριας. Έχει ανοίξει το Τριώδιο...και οι αποκριάτικες μάσκες θα φορεθούν...ή μήπως φοράμε μάσκες κάθε μέρα; Ένα ποίημα του Νικηφόρου Βυζαντινού (φιλολογικού ψευδώνυμο του Παναγιώτη Χατζηγεωργιάδη), που δεν μιλά για αποκριάτικες μάσκες.
Ed. Manet,  Χορός μεταμφιασμένων στην Όπερα. 1873. Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης. Ουάσινγκτον.


Νικηφόρος Βυζαντινός, Οι μάσκες
Αχ, αυτές οι μάσκες που κρύβουν, των ανθρώπων τις ψυχές 

πάντοτε είναι εύθυμες και πάντα γελαστές 

τί κρύβουν απο πίσω τους ποτέ δεν θα το δείς 

εκτός κι αν έχεις όρεξη να ψάξεις να το βρείς 



Όσο πιό πλούσια και φανταχτερή 
τόσο και πιότερο θλιμμένη 
είναι η δύστυχη ψυχή, 
που πίσω της είναι κρυμμένη. 

ΑΚΟΥ !!! 

Θέλω για λίγο να σκεφτείς την μάσκα πριν φορέσεις 
κάθε πρωί που θα ξυπνάς, μέσα σε ψεύτικες ανέσεις. 
ί όμορφος που θα δειχνες χωρίς αυτό το πράμα 
αν το πετούσες κάποτε θα ήταν ένα θάμα. 

Να μάθεις να σαι αληθινός στο διάβα της ζωής σου 
κι ας είναι οι άλλοι ψεύτικοι και άδικοι μαζί σου 
και αν θα σε πικράνουνε εσύ μην τους πειράξεις 
και όταν εκείνοι σε χτυπούν εσύ αγάπα τους.... 
με πράξεις. 

Σκέψου λοιπόν τα λόγια μου, άκου με και θυμίσου, 
ίσως, για πρώτη σου φορά στην τόση δά ζωή σου 
τη μάσκα που χεις βγάλτηνε, 
για πάντα απ΄τη ψυχή σου 
Pablo Picasso, Κεφαλή γυναίκας. 1907. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Νέα Υόρκη. Το πορτρέτο ανήκει στα έργα του Picasso, στα οποία είναι εμφανής η επιρροή της αφρικανικής μάσκας.



Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund12 Φεβρουαρίου 2017 στις 1:58 μ.μ.

    Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς 628 – 655 μ.Χ.

    Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους
    μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία·
    και θ' αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους
    χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία.

    Θα θέλουν να με βλάψουν. Αλλά δεν θα ξέρει
    κανείς απ' όσους θα με πλησιάζουν
    πού κείνται η πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη,
    κάτω από τα ψεύδη που θα με σκεπάζουν.
    Ρήματα της καυχήσεως του Αιμιλιανού Μονάη.

    Άραγε νάκαμε ποτέ την πανοπλία αυτή;
    Εν πάση περιπτώσει, δεν την φόρεσε πολύ.
    Είκοσι επτά χρονώ, στην Σικελία πέθανε.

    Κ. Π. Καβάφης, «Ποιήματα»

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)