Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Το φθινόπωρο στη ζωγραφική. Ένας πίνακας του Edward Cucuel

Φθινοπωρινός ήλιος

    Σήμερα ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή ημέρα με λιακάδα. Πήγα μια βόλτα στο ποτάμι για να χαρώ το φθινοπωρινό ήλιο. Και εκεί θυμήθηκα έναν πίνακα του Αμερικανού ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Edward Cucuel (1875-1954). 
   Eίναι μια φθινοπωρινή ηλιόλουστη ημέρα. Δύο λευκοφορεμένες γυναίκες κάνουν περίπατο στην όχθη του ποταμού. Τα δέντρα με τα κίτρινα φύλλα κατεβαίνουν ως το νερό. Βλέπουμε τις αντανακλάσεις στο νερό του ποταμού. Η μία γυναίκα κρατά ομπρέλλα για να προστατευθεί από τις αχτίνες του φθινοπωρινού ήλιου…ετοιμάζεται να μπει στη βάρκα. Η άλλη, καθισμένη στο έδαφος και ακουμπισμένη στον κορμό του δένδρου, φαίνεται ότι μάλλον διαβάζει...

Edward Cucuel (1875-1954), Φθινοπωρινός ήλιος. Ιδιωτική Συλλογή.

Τι γλυκό που είναι το φθινόπωρο, σκέφτομαι, όταν επιμένει να αντιστέκεται στον ερχομό του χειμώνα.

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund13 Οκτωβρίου 2014 στις 3:56 μ.μ.

    «Αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει το φθινόπωρο•
    τον φθίνει, ανεπανόρθωτα τον φθίνει, κι ας µην
    είναι οπώρα. Είναι, ως εκ τούτου, φυσικό που
    του αντιστέκεται, που σαν τρελός µαζεύει τα
    πεσµένα φύλλα και τα ξανακολλάει στα κλα-
    διά των δέντρων

    Θα καταφέρει άραγε να ακυρώσει έτσι του κα-
    λοκαιριού την αναχώρηση, την έλευση να µα-
    ταιώσει του χειµώνα.»

    (Αργύρη Χιόνη «Ο,τι περιγράφω µε περιγράφει» ποίηση δωματίου εκδ. Γαβριηλίδης•


    Autumn Walk, Ludovico Einaudi
    http://www.youtube.com/watch?v=tMm07yTAXqc

    Με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννα Αγγελοπούλου13 Οκτωβρίου 2014 στις 6:10 μ.μ.

      Υπέροχο, Rosa! Ευχαριστώ για το ποιητικό σχόλιο. Aς μην αφήσουμε το φθινόπωρο να φθίνει και να μας φθίνει. Καλή φθινοπωρινή λιακάδα, γιατί και σήμερα έχει φθινοπωρινό ήλιο.
      Φιλιά

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)