Μέρες
Ένα ακόμα ποίημα του αγαπημένου μου Γιώργου Σαραντάρη. Mέρες καθημερινότητας και ονείρων μας περιτριγυρίζουν, έρχονται και επανέρχονται...μέρες που αποκτούν νόημα και σημασία, όταν το ποιητικό υποκείμενο απευθύνεται στο "εσύ" και μιλά για την αγάπη.
Μέρες που σαν μια θάλασσα
Με περιτριγυρίζουν
Μέρες που δεν τις πρόφτασε η σιωπή
Μέρες σαν παιχνίδια παιδιών
Μέρες που μοιάζουν με τα καλοκαίρια
Όταν δεν τελειώνουν
Μέρες που δεν τις ήξερε η καρδιά μου
Μέρες γιομάτες μέλισσες
Μέρες πικρές
Μέρες σαν τη βροχή και σαν τον ήλιο
Μέρες που μας οδήγησαν σε κήπο
Μας σήκωσαν πάνω σε φτερά
Μας χάρισαν χελιδόνια
Μας κατέβασαν σε μια αυλή
Κάτω από ένα αγιόκλημα
Μέρες τραγουδιστές
Πού πάω
Τις ψιθυρίζω στην καλή μου
Ευφραίνομαι ευφραίνεται
Και μ’ αγαπά
Την αγαπάω κ’ εγώ
Περσότερο
Από ποτέ
9-26.11.1938
Γ. Σαραντάρης, Γιατί τον είχαμε λησμονήσει…μια ανθολόγηση από το σύνολο του έργου του, επιμέλεια Μ.Γ. Μερακλής, τυπωθήτω/παραφερνάλια, Αθήνα 2002, σ. 177.
Ferninand Heibuth (1826-1889), γυναίκα που διαβάζει στην παραλία. Ιδιωτική Συλλογή.
Ferninand Heibuth (1826-1889), Ερωτευμένοι. Ιδιωτική Συλλογή.
Ferninand Heibuth (1826-1889), Κομψή κυρία στην παραλία. Ιδιωτική Συλλογή.
http://www.artnet.com/artists/ferdinand-heilbuth/past-auction-results
Ferninand Heibuth (1826-1889), γυναίκα που διαβάζει στην παραλία. Ιδιωτική Συλλογή.
Ferninand Heibuth (1826-1889), Ερωτευμένοι. Ιδιωτική Συλλογή.
Ferninand Heibuth (1826-1889), Κομψή κυρία στην παραλία. Ιδιωτική Συλλογή.
http://www.artnet.com/artists/ferdinand-heilbuth/past-auction-results
Συνεχίζω με Σαραντάρη:
ΑπάντησηΔιαγραφή*
Ήταν μια μέρα γελαστή
Ήταν μια μέρα γελαστή
Που τη χορεύαν όλοι
Ένας σοφός μάς άκουγε ξανά
Να λέμε παραμύθια
Ήταν καιρός που άνοιγε η καρδιά
Και μπαίναν τα λουλούδια
Εκελαηδούσαν όλο πιο γλυκά
Τα σύννεφα στα δέντρα
Κι ήταν μια τρέλα τα πουλιά
Που ακούμπαγαν στην πλάση.
Γιώργος Σαραντάρης
***
Τὰ αἰσθησιακά παράπονα τῆς μέρας
Τὰ αἰσθησιακά παράπονα τῆς μέρας
Σὰν μαζί μου πεθαίνει
Στὴν ἀγκαλιὰ τῆς γῆς
Σὰν μαζί μου λησμόνησε
Τὸ βίο της
Καὶ τὴ δυνατὴ ἀνάμνηση τῆς ζωῆς
Ὅταν σβήνει πλάϊ μου ὁ ὕπνος
Τὰ αἰσθησιακὰ παράπονα τῆς μέρας
Μέσα στὴν κάμαρά μου ἐγὼ τ' ἀκούω
Καὶ ντρέπεται πιότερο ἡ ψυχή μου
Καὶ σκέφτεται ἀτυχέστερη καὶ κλαίει
Πὼς κάτι τὸ γενναῖο τὸ ἀγαπητὸ
Ἀληθινὰ πεθαίνει
Ἀνάμεσα στὸ σύμπαν καὶ τὴ γῆ.
Γιώργος Σαραντάρης Γενάρης του 1934
Ο αγαπημένος μας Σαραντάρης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή