Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Κική Δημουλά, Του Λαζάρου. Ένα ποίημα για το Σάββατο του Λαζάρου

Σάββατο του Λαζάρου...

...είναι σήμερα. Σύννεφα...και μάλλον ψιλοβρέχει σιγανά. Ανοιξιάτικη βροχούλα που θυμίζει Φθινόπωρο. Σε λίγο αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών του Πάσχα...και οδεύομεν προς την Ανάσταση του Κυρίου για ακόμη μια χρονιά.
  Από το Σάββατο του Λαζάρου στο Μεγάλο Σάββατο, από την Ανάσταση του Λαζάρου στην Ανάσταση του Κυρίου. Αυτός που ανέστησε, θα αναστηθεί και ο ίδιος, σκέφτομαι. Θυμάμαι ένα ποίημα της Κικής Δημουλά με θέμα ένα Σάββατο του Λαζάρου, ένα Σάββατο με ψιλόβροχο. Το ποιητικό υποκείμενο αποδομεί τον θρησκευτικό μύθο και τον αναπλάθει σε προσωπική ιστορία.

Henry Ossawa Tanner (1859-1936), Η Ανάσταση του Λαζάρου. 1896. Μουσείο του Ορσέ. Παρίσι.

Κική Δημουλά, Του Λαζάρου

Nεφοσκεπές ψιλόβροχο ημέρας.
Kάτι μωραί καμπάνες πιτσιλάνε
τον ύπνο του Λαζάρου να εξέλθει.
Kαλά στοκαρισμένο το φως γύρω γύρω.

Eίχα και γω να δεύρο κάποιους έξω
μα δε μου αποκρίθηκαν αν θέλουν.

Πώς ν' αποκριθούν 
με ωτακουστή που άφησες καλά στοκαρισμένο
το φως γύρω γύρω.

Kι έπειτα γιατί τους ρωτάς αν θέλουν.
Tο θαύμα δε ρωτάει.
Σ' αρπάζει από το αυτί και
σέρνοντας σε πετάει στο φως.
Xαίρεσαι βέβαια με την έκλαμψη, δεν αντιλέγω
αλλά σε τρώει από μέσα σκουλήκι η αγωνία
μην είναι και τα θαύματα θνητά.

Άστους λοιπόν καλύτερα εκεί
μην έχωμεν να άρωμεν για δεύτερη φορά
κενόν τον κράββατόν τους.

Tίποτα δεν άκουσες;
Kι όμως, όλην αυτή την ώρα εδώ μέσα
με άλλα κουβεντιάζοντας να πάρω λίγο αέρα
σε σένανε μιλούσα εκεί κάτω.
ότι δε σε προσφώνησα;
Mε ποιο απ' όλα τα Λερναία ονόματα 
να σε πρωτοφωνάξω.
Όποιο κι αν κόψω αποζητώντας σε
φυτρώνει αμέσως άλλο.
Από την ποιητική συλλογή, Ενός Λεπτού μαζί, εκδ. Ίκαρος 1998.

...Και αν ο Λάζαρος δεν επιθυμεί την Ανάσταση;


Salvador Dali, "Λάζαρε, Δεύρο Έξω". 1964. (Κατά Ιωάννου 11:44). Ένας ονειρικός πίνακας του χαρισματικού Dali.


2 σχόλια:

  1. Ο Λάζαρος μετά το θαύμα

    Φρόντισες μέσα κι έξω από τη Βηθανία
    όλοι να μάθουν την ανάστασή μου.
    Τώρα, θύμα ενός θαύματος, για χρόνια περιφέρομαι
    ένας ρακένδυτος που τον κοιτούν όλοι φιλύποπτα
    αν πρέπει να τον πάρουν για τρελό ή να τον πιστέψουν.

    Μα κι ο ίδιος πια δεν ξέρω τι, ποιος είμαι
    χωρίς καν συγγενείς και φίλους που όλοι φοβηθήκαν
    ή ζήλεψαν για τους δικούς τους- ποιος να ξέρει;
    Ενώ Εσύ, ιδανικός Εσύ μες στην ανάστασή Σου
    οριστική, γεμάτη δόξα κι ύμνους όπου γης
    ποτέ δεν σκέφτηκες τι απέγινε
    ο υπό αίρεση και προθεσμία αναστημένος Σου.

    Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω
    μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν' ακολουθήσω
    ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς.
    Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω
    σε τι ανάσταση νεκρών
    ανάμεσα σ' εξαίρεση ζωής
    και στον κανόνα του θανάτου;

    Και τέλος
    πού να βρω δύναμη [προτού πεθάνω να πεισθώ
    ότι στ' αλήθεια και για πάντα
    θα πεθάνω;

    ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΝΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή