Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιήματα για την ποίηση. Τίτος Πατρίκιος, Σε βρίσκει η ποίηση


Τίτος Πατρίκιος, Σε βρίσκει η ποίηση

    Συνεχίζω με το 7ο  απόσπασμα του ποιητικού έργου του Τίτου Πατρίκιου, Σε βρίσκει η ποίηση

VII

Εκεί που αναπολείς τοπία ελπίζοντας να τα ξαναδείς
θάλασσες στο ηλιοβασίλεμα, βουνά μ´εναλλαγές στο χρώμα
την πόλη που γεννήθηκες, που θάφτηκαν οι δικοί σου
με τους στενούς της δρόμους, τις πλατείες,
τους φωτισμένους λόφους
με ανθρώπους ειρηνικούς, άλλοτε εξεγερμένους, κάποτε
με οδοφράγματα
με μουσικές λαϊκές ή σοβαρές το βράδυ, κάποτε
μ´εμβατήρια το πρωί
εκεί που θυμάσαι ξένες πόλεις με πάντα ημιτελή
την εξερεύνησή τους
με ζωγραφικές και θέατρα που ξάνοιγαν χώρους
άγνωστους ως τότε
με πλήθος ιδέες που συγκρούονταν όπως και 
τ´αυτοκίνητα στις πίστες
με ξένους φίλους που σου στάθηκαν σε όλες τις δυσκολίες
εκεί που φέρνεις στο νου σου περιστατικά περασμένων
χρόνων
τη ζεστασιά, μέχρι πνιγμού καμιά φορά, της μάνας
τη συγκίνηση όταν σ´αναγνώρισε για ισότιμο ο πατέρας
τον ενθουσιασμό άμα γνώριζες αυτούς που θα σε
σφράγιζαν
τον ίλιγγο στη συνάντηση με τη γυναίκα που άλλαξε
τη ζωή σου
τη χαρά και τ´απρόβλεπτα με τη γέννηση ενός παιδιού
τη λύπη από τις ρήξεις, τους χωρισμούς, τις ματαιώσεις
των ελπίδων
την οδύνη από τον θάνατο που δεν πίστευες ποτέ πως
θά´ρθει
εκεί που ανώφελα πασχίζεις να ξαναφτιάξεις
ανθρώπους και βιώματα
σαν μαραγκός που ξαναφτιάχνει παλιά έπιπλα με νέα
υλικά
να διορθώσεις σαν μηχανές τα σώματα για να κινούνται
όπως πριν
ν´ανάψεις με νέα προσανάμματα αισθήσεις που
παλιότερα πυρπόλησαν
ν´αναστηλώσεις τα ενδόμυχα όπως αναστηλώνουν
τ´αρχαία μνημεία
εκεί που βλέπεις ότι δεν μιλάς με τον κόσμο όπως νόμιζες
ότι μιλάς μόνο με τον εαυτό σου, οπότε λες να τα
παρατήσεις...

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Caspar David Friedrich, Γυναίκα στην παραλία του Rugen. 1818. Reinhart Museum. Ελβετία.




Βλ. Τίτος Πατρίκιος, Σε βρίσκει η ποίηση, εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2012.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου